Διακήρυξη από το Σατανάκι

Είμαι το Σατανάκι το φοβερό!
Κλέβω κειμενα του Γάτου και τα βάζω εδώ!

Συνέντευξη στο "Ζενιθ"

Είχατε πει κάποτε πως το γράψιμο είναι «προϊόν ενόχλησης» και πως ο συγγραφέας είναι ένα είδος στρειδιού, που στην αδυναμία του να αποβάλλει τα περιττά υλικά που τον πολιορκούν, τα τυλίγει, τα αφομοιώνει και δημιουργεί «μαργαριτάρια». Μπορείτε μήπως να το εξηγήσετε;

Νομίζω πως είναι προφανές – η γραφή είναι ένα είδος θεραπείας. Ο συγγραφέας απαλλάσσεται από ένα πρόβλημα περιγράφοντάς το. Το καλύπτει, το εξουδετερώνει με την μορφή – όπως το στρείδι με την υαλώδη του έκκριση. Μόνο που δεν βγαίνουν πάντα μαργαριτάρια... καμιά φορά το προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι απλώς απόβλητα.

Τι σημαίνει να είναι κανείς «αντιφρονούντας διανοούμενος» σε μια χώρα όπως η Ελλάδα;

Είναι μία διαρκής άσκηση ετοιμότητας και αντοχής. Η Ελλάδα έχει συμπαγή και (σε πολλά) φανατική κοινή γνώμη, δεν έχει μάθει να είναι ανοιχτή και ανεκτική κι έτσι τους αντιφρονούντες ή τους συνθλίβει ή, στην καλύτερη περίπτωση, τους περιθωριοποιεί. Έτσι, πενήντα χρόνια συγγραφέας, με εξήντα τίτλους και μεγάλο κοινό είμαι ανύπαρκτος για τα περισσότερα ΜΜΕ και κυρίως για τον χώρο του πνεύματος.

Ποια είναι η γνώμη σας για το φαινόμενο του εθνολαϊκισμού, που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πιστεύετε πως η κίνηση και το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη (ΛΑΟΣ) είναι κάτι το συγκυριακό ή μήπως αντιπροσωπεύει μια στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς πιο εθνικιστικές και νεοσυντηρητικές θέσεις;

Νομίζω πως εκφράζει τάσεις και απόψεις που υπήρχαν πάντα στην Ελληνική κοινωνία – δεν αποτελεί κάτι νέο. Και θεωρώ θετικό ότι οι τάσεις αυτές (με τις οποίες φυσικά διαφωνώ) βρήκαν ένα φορέα και γίνονται ορατός στόχος αντί να μολύνουν όλα τα κόμματα κι όλες τις παρατάξεις. Γιατί όπως είναι γνωστό ακροδεξιοί υπάρχουν και στο ΚΚΕ...

Αν και το αρνείται η ελληνική κοινωνία είναι, στην πλειοψηφία της, μια ρατσιστική κοινωνία. Πως, κατά τη γνώμη σας, εκδηλώνεται ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας;

Μα ο πρώτος ρατσισμός είναι η άρνησή του. Όταν μία κοινωνία λέει: «Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές» κάνει μία διάκριση (ρατσιστική) υπέρ των Ελλήνων και επιβεβαιώνει τον ρατσισμό της.

Έχω πει ότι ο ρατσισμός είναι εκ γενετής αρρώστια της ανθρώπινης ψυχής: γεννιόμαστε ρατσιστές, με την δυσπιστία και τον φόβο του Άλλου. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός και να το πολεμάμε όλη μας τη ζωή.

Η παρουσία των οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα αποτελεί μια πραγματικότητα τα τελευταία 15 χρόνια. Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που αντιδρούν στην παρουσία των μεταναστών. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;

Νομίζω ότι είναι αναμενόμενο – αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια για να αλλάξει αυτή η στάση. Παιδεία, κράτος ΜΜΕ, θα έπρεπε να εργαστούν για την δημιουργία μίας πιο ανεκτικής κοινωνίας. Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν η έρευνα έδειξε πως οι καθηγητές και οι δάσκαλοι είναι πιο ρατσιστές και μισαλλόδοξοι από τους μαθητές τους...

Τη δεκαετία του 1990 πολλοί «νεομακεδονομάχοι» είχαν κάνει σημαία τους τον αγώνα κατά της αναγνώρισης της γειτονικής μας χώρας ως «Μακεδονία». Σήμερα οι περισσότερες χώρες του πλανήτη μας την έχουν αναγνωρίσει ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πρέπει η Ελλάδα να επιμένει στην άκαμπτη πολιτική της σχετικά με το όνομα «Μακεδονία»; Ποια στάση θα έπρεπε να κρατήσει;

Έχω πει και γράψει επανειλημμένα ότι το Μακεδονικό είναι ψευδοπρόβλημα. Ήδη από το 1992 είχα υποστηρίξει ότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν δικαίωμα στην ονομασία αυτή, εφόσον είναι κάτοικοι της γεωγραφικής περιοχής που ονομάζεται Μακεδονία (όπως οι Αθηναίοι της Αθήνας) κι ότι δεν θίγουν κανένα κεκτημένο (ή copyright) δεδομένου ότι οι Έλληνες κάτοικοι της Μακεδονίας έχουν άλλη εθνοτική ταυτότητα: είναι Έλληνες.

Είχα προτείνει τότε, για λόγους ακριβολογίας, μία σύνθετη γεωγραφική ονομασία π. χ. Βόρεια Μακεδονία ή Άνω Μακεδονία (πως λέμε Ανατολική Θράκη;). Όσο για τα ιστορικά επιχειρήματα είναι για γέλια. Κανείς δεν είναι σήμερα απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου, δεν υπήρξε ποτέ μακεδονικό έθνος, από την Ρωμαϊκή εποχή και πέρα ο όρος ήταν απλά γεωγραφικός. Και αυτοί που φωνάζουν: «η Μακεδονία είναι Ελληνική» είναι κατά 80% Μικρασιάτες ή Πόντιοι που ήρθαν στην Ελλάδα μετά το 1922.

Ποια είναι η άποψη σας για τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφυλων;

Είμαι εναντίον του γάμου – αλλά (εφόσον υπάρχει) υπέρ της επέκτασης του θεσμού σε όλα τα φύλα.

Ποια είναι η άποψη σας για την αποποινικοποίηση της κάνναβης και των ψυχοτρόπων ουσιών;

Είμαι αδιαπραγμάτευτα υπέρ. Η ποινικοποίηση μίας ουσίας ωφελεί μόνο τους εμπόρους της και όσους σιτίζονται από αυτούς. Έχουμε το κλασικό παράδειγμα της ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ. Το μόνο που κατάφερε ήταν να θεριέψει τη Μαφία.

Έχετε, κατά καιρούς, παραδεχτεί πως είστε τεχνοφιλικός. Τι έχετε να πείτε σε όσους εκείνους που φοβούνται και αντιδρούν στις νέες τεχνολογίες, όπως π.χ. στο διαδίκτυο;

Τους λυπάμαι. Τους βλέπω σαν τους καλόγερους που αναθεμάτιζαν τον Γουτεμβέργιο. Το Διαδίκτυο είναι το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα του ανθρώπου – αντίστοιχο με την εφεύρεση της γραφής (μερικοί στοχαστές λένε: της γλώσσας). Όσοι τεχνοβικοί δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν, είναι πάμπτωχοι. Ευτυχώς λιγοστεύουν. Όταν έγραφα για το Internet το 93-94 εισέπραξα τόση χλεύη… ήταν ένας από τους λόγους της περιθωριοποίησής μου.

Τι πρέπει να κάνουμε για την οικολογική σωτηρία του πλανήτη μας;

Καλύτερη δηλαδή καθαρότερη – τεχνολογία. «Ο τρώσας και ιάσεται». Ήδη, χάρη σε αυτήν, ο πλανήτης είναι τώρα σε καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν πριν 50 χρόνια.

Πιστεύετε πως απειλούμαστε από έναν νέο «Μεσαίωνα»;

Είμαι εβδομήντα χρόνων και έχω ακούσει δεκάδες φορές ότι: «είμαστε σε κρίση», «η εποχή είναι μεταβατική» (δεν είναι όλες;) «έρχεται Νέος Μεσαίωνας». Βαρέθηκα. Πριν εκατόν σαράντα χρόνια, στο λεξικό με τις κοινοτοπίες, ο Φλωμπέρ έγραφε: «Εποχή (η δική μας): να εξοργίζεται κανείς μαζί της. Να παραπονιέται διότι δεν είναι ποιητική. Να την ονομάζει εποχή μετάβασης και παρακμής».

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα; Ποια είναι η σημαντικότερη πρόκληση που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν οι σημερινοί Έλληνες;

Θα δώσω την ίδια απάντηση με τον Ανάχαρση τον Σκύθη: «Αυτοί εαυτοίς». Ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός μας, Ο απαίδευτος, υπερφίαλος και ανασφαλής εαυτός μας.

Κάποτε είχατε πει πως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αποπνέει μια «αίσθηση ευτέλειας». Ποια είναι σήμερα η γνώμη σας γι’ αυτόν και για την ιεραρχία της χώρας μας; Ποια είναι η άποψη σας για το ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας-κράτους;

Με ρωτάτε πράγματα αυτονόητα. Σαφώς είμαι υπέρ του διαχωρισμού και ακόμα σαφέστερα ενοχλούμαι, σχεδόν καθημερινά, από τον λαϊκισμό και την ευτέλεια του Χριστόδουλου.

Ήσασταν από τους πρώτους Έλληνες που ασχολήθηκαν με το Βουδισμό, φιλοξενήσατε Λάμα στο σπίτι σας κι έχετε γράψει μάλιστα και σχετικό βιβλίο. Ποια είναι η άποψη σας σχετικά με το «φλερτ» των σημερινών Δυτικών με το Βουδισμό; Είναι ο Βουδισμός μια «ορθολογική φιλοσοφία» που ταιριάζει στους Δυτικούς ή μήπως απλά μια ακόμη «μόδα»;

Όχι Λάμα – τον Δαλάι-Λάμα. Έναν φωτισμένο άνθρωπο, ο οποίος έγραψε προ καιρού την ακόλουθη αδιανόητη για τους δικούς μας ηγέτες φράση: «Παρακολουθώ από κοντά τις επιστημονικές εξελίξεις. Αν σε κάποιο σημείο τα πορίσματα της επιστήμης αντιφάσκουν με τις θέσεις του Βουδισμού, θα πρέπει να αλλάξει ο Βουδισμός».

Από την παραπάνω φράση γίνεται εμφανές πως ο Βουδισμός δεν είναι δόγμα, ούτε θρησκεία ούτε καν φιλοσοφία. Είναι μία πρακτική αγωγή για την αντιμετώπιση του πόνου της ύπαρξης. Για μερικούς ανεγκέφαλους μπορεί να έγινε μόδα, αλλά έτσι είχε γίνει κάποτε και ο υπαρξισμός…

Οι ΗΠΑ αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη του πλανήτη μας, που εκφράζεται πλέον με αυτοκρατορικές διαθέσεις. Ποια είναι η γνώμη σας για τον πρόεδρο Μπους και τους Neocons που τον περιτριγυρίζουν; Γιατί επιτέθηκε και κατέλαβε το Ιράκ; Πιστεύετε ότι τελικά θα επιτεθεί και στο Ιράν;

Δεν νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος στη γη που να συμφωνεί με τον Μπους. Ακόμα και οι νεοσυντηρητικοί που αναφέρετε, τώρα έχουν απομακρυνθεί και διαφωνούν μαζί του. Αλλά προσοχή: αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να υποκύπτει κανείς στον τυφλό και άκριτο αντιαμερικανισμό… Κι αυτός είναι φτηνή μόδα και τρόπος εκτόνωσης διάφορων συμπλεγμάτων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μέλλον; Ποιο όραμα πρέπει να ελκύσει τους ευρωπαϊκούς λαούς;

Το μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Όπως οι απέναντι έγιναν ένα ισχυρό και ενιαίο κράτος, αφομοιώνοντας πολλούς ετερόκλιτους λαούς… έτσι κι εμείς. Κρατώντας τις ιδιαιτερότητές μας. Άλλωστε και στην Γερμανία οι Βαυαροί δεν έγιναν Πρώσοι ούτε στην Ιταλία οι Σικελοί Μιλανέζοι.

Πως βλέπετε το μέλλον της ανθρωπότητας;

Καλύτερο σίγουρα από το παρελθόν. Αυτοί που γκρινιάζουν δεν έχουν παρά να σκεφθούν ότι πριν εκατό χρόνια το προσδόκιμο επιβίωσης ήταν τα 35 χρόνια (τώρα είναι διπλό) και μόνο σε πέντε χώρες υπήρχε «καθολική» ψηφοφορία – χωρίς τις γυναίκες…

Τελικά είναι «Δυστυχία το να Είσαι Έλληνας;»

Δυστυχία και ευτυχία. Παραπέμπω στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου: Η Ευτυχία της Δυστυχίας…

Υπάρχει «κρίση ταυτότητας» στους σημερινούς Έλληνες;

Ναι και είναι ίσως το σοβαρότερο πρόβλημά μας, η αιτία της ανασφάλειας και της σύγχυσης που μας μαστίζει. Τι φταίμε κι εμείς; Βαλκάνιοι χωρικοί ήμασταν, Ρωμιοί το όνομά μας – ήρθαν οι ξένοι και οι δικοί μας σοφολογιότατοι και ήθελαν να μας κάνουν αρχαίους, ήρθαν οι ξένοι και οι δικοί μας φωτισμένοι και ήθελαν να μας κάνουν αμέσως Ευρωπαίους (παρόλο που δεν είχαμε ζήσει καμία από τις εξελίξεις που διαμόρφωσαν την Ευρώπη). Οι δημαγωγοί μας ονόμαζαν περιούσιο λαό και μας θεωρούσαν θύματα… Άντε μετά να καταλάβεις ποιος είσαι…

Ποια πιστεύετε πως είναι σήμερα η βασική διαφορά μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς;

Ότι συχνά η Δεξιά είναι πιο προοδευτική από την Αριστερά – η οποία τείνει να γίνει απολίθωμα.

Έχετε πει πως είστε ένας «απαισιόδοξος αισιόδοξος». Τι σημαίνει αυτό;

Έχω πει ότι είμαι ένας «μαχόμενος απαισιόδοξος». Ξέρω ότι θα ηττηθώ αλλά πολεμάω ως το τέλος.

Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Ρεαλιστή ή συναισθηματικό; Μεταφυσικό ή ορθολογιστή;

Συναισθηματικό ορθολογιστή… Ή καλύτερα: ευαίσθητο ορθολογιστή

Έχετε γράψει πως για τους διαφημιστές ήσασταν πάντα ένας δημοσιογράφος-συγγραφέας και για τους συγγραφείς ένας διαφημιστής. Ποια είναι η «κατάρα» που σας καταδιώκει;

Ήμουν πάντα απέξω. Τα χρόνια που ιδεολογικά κυριαρχούσε η αριστερά, έκανα κριτική στην αριστερά. Τα χρόνια του εθνικισμού έκανα κριτική στους εθνικιστές. Δέκα φορές παραιτήθηκα από μεγάλα και έγκυρα ΜΜΕ. Βάλτε ακόμα το όνειδος ότι πέτυχα κάποτε σαν επιχειρηματίας (έστω και αν απεταξάμην τα χρήματα και τις επιχειρήσεις, για να αφοσιωθώ στο γράψιμο), το γεγονός ότι δεν ανήκα ποτέ σε κόμμα, παράταξη, κλίκα, παρέα, και τέλος τα διεστραμμένα μου γούστα (να μου αρέσει η τεχνολογία, τα αυτοκίνητα, οι υπολογιστές…). Κι επί πλέον να πετυχαίνω: συγγραφέας, δημοσιογράφος, φωτογράφος, τεχνολόγος… Ε, να μην με αποκηρύσσουν (μετά βδελυγμίας) οι πάντες. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι νεότεροι.

Ποια είναι η σημερινή σας σχέση με το γράψιμο; Τι γράφετε αυτή την περίοδο;

Αυτόν τον καιρό μόνο το δικτυακό μου ημερολόγιο (blog). Πρόκειται για ατομικό ΜΜΕ.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον θάνατο; Τον φοβάστε; Έχετε συμφιλιωθεί με την ιδέα του;

Ένα πρόσφατο κείμενό μου για το γήρας και τον θάνατο:

Ψάχνοντας και αναλύοντας βρήκα ότι αναφέρομαι συχνά στα γηρατειά όχι επειδή με αφορούν, αλλά επειδή με τρομάζουν. Τα νιώθω να με απειλούν με ένα πλαίσιο αναφοράς που μου είναι ξένο και απεχθές – στο οποίο όμως θα έπρεπε να ανήκω. Τα αποδέχομαι (υπερβάλλοντας μάλιστα) σχεδόν τα προκαλώ, για να τα ξορκίσω. Έχοντας την αίσθηση πως κοροϊδεύω. «Να τώρα υποδύομαι τον γέρο για να κατευνάσω τους θεούς, αλλά όταν αποφασίσω βγαίνω από τον ρόλο και γίνομαι αυτό που είμαι: αιώνια νέος».

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικά από αυτό που έγραψα τώρα: αιώνια νέος. Νέος. Μπορεί κουρασμένος, απογοητευμένος, πεσμένος, καταθλιπτικός, παραιτημένος – αλλά νέος. Νέος 25 ή 95 ετών – αλλά νέος.

Και νέος, νεότατος θα πεθάνω, όποτε συμβεί αυτό, και θα είμαι κατάπληκτος που μου έτυχε το μηδέν στα νιάτα μου.


Ποιος είναι ο δρόμος της ζωής σας;

«Οι Δρόμοι μου». Είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας μου. 735 σελίδες από την ζωή μου.

Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό

Αλφαβητικός Κατάλογος Ελληνικών Κοινοτοπιών

Α

Αγάπη: Η ύψιστη Χριστιανική αρετή. Καθημερινά την βιώνουμε στις σχέσεις που έχουν οι Εκκλησίες, οι Ιεράρχες και οι απλοί Χριστιανοί μεταξύ τους.

Άγγλοι: εκκεντρικοί, φλεγματικοί, ψυχροί, (όλοι κρυφές «αδελφές»), αλλά gentlemen, και ζωόφιλοι. (Γι αυτό κλαίνε όταν σκοτώνουν τις τρελές αγελάδες). Επίσης αμερικανόφιλοι. Τι περιμένεις από ανθρώπους που παίζουν κρίκετ και εκλέγουν τον Μπλαίρ. (Το πρέπον κλισέ του ελληνικού Τύπου είναι: Τον γελοίο Μπλαίρ). Καταπιέζουν Ουαλούς, Σκοτσέζους και Ιρλανδούς. (Κάποτε, στην φάση της πρώτης παγκοσμιοποίησης, καταπίεζαν όλη την υφήλιο).

Αγορά (ελεύθερη): Κατάρα των αριστερών, πανάκεια των δεξιών. Ανάλογα με την πολιτική σας τοποθέτηση μπορείτε να μιλάτε για την «δικτατορία της αγοράς», τους «απάνθρωπους νόμους της αγοράς» ή, αντίθετα για την «σοφία της αγοράς», το «αόρατο χέρι» (του Άνταμ Σμιθ) που ρυθμίζει τα πάντα, κλπ.

Αγωνιστές (ή αντιστασιακοί ή μαχητές της ελευθερίας): Άτομα φέροντα όπλο και προκήρυξη. Μετά τη δικτατορία, από την ανάγκη μας να επινοήσουμε αντιστασιακούς, αναδείξαμε σε τέτοιους κι όλους ανεξαιρέτως τους τρομοκράτες - δικούς μας και ξένους. Έτσι την αίγλη του «αγωνιστή» κέρδισαν η 17 Νοέμβρη, ο ΙRA η ETA, η RAF, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ο Μπιν Λάντεν και οποιοσδήποτε άλλος φανατικός κουμπουροφόρος σκότωνε ανυπεράσπιστους πολίτες σε δημοκρατικά καθεστώτα. Ακόμα και σήμερα επικρατεί σύγχυση - άνθρωποι ειρηνόφιλοι και προοδευτικοί γράφουν με θαυμασμό για δολοφόνους, μόνο και μόνο επειδή καλύπτουν την βία κάτω από μία οποιαδήποτε ιδεολογία. (Τελικά η βία γεννάει μόνο βία. Το μόνο επίτευγμα της 17Ν, ήταν ο «τρομονόμος»).

Αίρεση: Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία, οποιαδήποτε θρησκευτική πίστη ή δραστηριότητα δεν ανήκει σε αυτήν. (Ναι, και ο Βουδισμός είναι στον κατάλογο!).

Ακαδημία Αθηνών: γηροκομείο που μας κοστίζει πολύ ακριβά. Το Πρώτο Νεκροταφείο είναι πιο ζωντανό, πιο δημιουργικό και έχει και ωραιότερα μνημεία.

Αλβανοί: όλοι εγκληματίες, γεννημένοι κλέφτες, έμποροι ναρκωτικών, Ου-Τσε-Κάδες (εξαιρείται ο Ισμαήλ Κανταρέ). Άσχετα με το αν πρόκειται για την ίδια φυλή και γλώσσα, να διαχωρίζονται από τους Αρβανίτες (στους οποίους ανήκουν οι μισοί οπλαρχηγοί του ’21). Καταπιέζουν τους Βορειοηπειρώτες.

Άλλοι (οι) οι διαφορετικοί. Και βέβαια δεν κάνουμε διακρίσεις. (Η σωστή φράση: «μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι ομοφυλόφιλοι»).

Αμάλθειας (κέρας το της) η αρχαία ονομασία του πακέτου Ντελόρ, Σαντέρ, ΚΠΣ ή πως αλλιώς λένε αυτό που μοιράζονται οι ημέτεροι.

Αμερικανοί: Να είστε απόλυτα εναντίον. Είναι αμόρφωτοι, καουμπόηδες, ανιστόρητοι, αφελείς, «αμερικανάκια» (πιστεύουν ό,τι τους πεις) αλλά και καταχθόνιοι – συνωμότες, μηχανορράφοι, CΙΑ, DIA κλπ. Δυστυχώς, πλανητάρχες. Ακόμα και με την απλή παρουσία τους καταπιέζουν τους πάντες - γι αυτό και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι είναι Αντι-αμερικανοί. (Βλ. λέξη).

Άμεσα: Στην κανονική χρήση της γλώσσας, το αντίθετο του «έμμεσα». Στην διεστραμμένη χρήση, η διαφθορά του «αμέσως».

Αμυντικές δαπάνες: Μόνιμα στην πίσω πλευρά της Σελήνης. Πάντα στο σκοτάδι. Ο παράδεισος της μίζας.

Αναπηρικές συντάξεις: Τις έχει πάρει μόνο το 30% των Ελλήνων. Αδικούνται οι υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν ακριβώς το ίδιο ποσοστό αναπηρίας. Να ληφθεί υπόψη στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Αναρχικοί: Το μαύρο πανί των καλών αστών. Ωστόσο ο,τιδήποτε αμφισβητεί τις κατεστημένες εξουσίες, είναι υγιές και χρήσιμο. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην ιδανική κοινωνία (αν και όποτε πραγματοποιηθεί) η εξουσία θα έχει περιοριστεί στο ελάχιστο.

Ανέκδοτα: Ήταν της μόδας στην δεκαετία του 50, όταν τα έλεγαν οι «χιουμορίστες κονφερανσιέ». Στο τέλος του αιώνα τα ξανάφερε στην μόδα ο χιουμορίστας αρχιεπίσκοπος.

Ανεργία: Πληγή της κοινωνίας. Για την ανεργία φταίει η κυβέρνηση, η αγορά, το σύστημα, οι καπιταλιστές, η παγκοσμιοποίηση, κλπ. Όμως, προσοχή! το δικαίωμα στην εργασία δεν σημαίνει και δικαίωμα στον διορισμό (όπως το εννοούμε στην Ελλάδα).

Ανθέλληνας: Όποιος λέει ή γράφει κάτι που δεν μας αρέσει (άσχετα αν είναι σωστό ή όχι). «Ανθελληνικό δημοσίευμα»: όποιο ξένο άρθρο ασκεί κριτική σε ελληνικά θέματα. Ο χωρισμός όλων των ανθρώπων σε φιλέλληνες και μισέλληνες (ή ανθέλληνες) είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Προσλαμβάνουμε τις διεθνείς σχέσεις με καθαρά συναισθηματικά κριτήρια. Βλέπουμε τους άλλους λαούς σαν γκόμενες, που μας αγαπάνε ή μας προδίδουν.

Ανθρωπιστικές (π. χ. επεμβάσεις): Μεγάλη η παράδοση των ευφημισμών. Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τους βαρβάρους για να τους εκπολιτίσει. Η Χριστιανική Δύση οργάνωσε τις Σταυροφορίες για ιερούς σκοπούς. Οι Κονκισταδόρες εκπολίτισαν τους άγριους Αζτέκους και Ίνκας. Οι ιεραπόστολοι των αποικιοκρατών εκχριστιάνιζαν τους κανίβαλους. Μερικές όμως είναι καλές (βλ. Επανάσταση).

Αντι-αμερικανισμός: υποχρεωτική στάση κάθε πνευματικού ή έστω σκεπτόμενου ανθρώπου. Όλα τα φαύλα ερρύη από τις ΗΠΑ. Προϋπόθεση για να σας πάρουν στα σοβαρά – ως πολιτικό, διανοούμενο, αγωνιστή – είναι το «απεταξάμην τις ΗΠΑ»: δηλαδή να απορρίπτετε κάθε τι το Αμερικανικό. Ακόμη και ως Αμερικανός, μόνο έτσι αποκτάτε κύρος. (Βλ. Τσόμσκυ). Μην ακούτε τον Jacques Julliard που έγραψε: «Ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλίθιων».

Αντικαπνιστική (υστερία): Μανία των Αμερικανών. Απαράδεκτη υπερβολή για τον θεριακλή Έλληνα (του οποίου ο τράχηλος…) Περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες. Μύθος η επιβάρυνση των παθητικών καπνιστών (λένε οι καπνοβιομηχανίες). Πρώτοι στο τσιγάρο και στον καρκίνο του πνεύμονα οι Έλληνες.

Αντίσταση: Γενναία και ευγενική στάση, που αφθονεί στην Ελλάδα. «Μετά την Χούντα, όλοι οι Έλληνες δήλωσαν αντιστασιακοί».

Αξίες: Κλισέ: «Στην εποχή μας δεν υπάρχουν αξίες». Όχι μόνο υπάρχουν πάντα οι αξίες – ελευθερία, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη – αλλά και περισσότεροι άνθρωποι που αγωνίζονται γι αυτές. (Σε ποια άλλη εποχή υπήρχε Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Greenpeace, Παρατηρητήριο του Ελσίνκι – και τόσες άλλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις;).

Απαγορεύσεις: Να είστε υπέρ. Το «απαγορεύονται οι απαγορεύσεις» ανήκει στον (παμπάλαιο) Μάη του 68. Η εξουσία να φέρεται στους πολίτες σαν να ήταν ανήλικοι υπό επιτήρηση. Να απαγορεύει ΟΛΑ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να κόβει τηλεοπτικές εκπομπές – και γενικά να δείχνει με κάθε τρόπο την ανασφάλειά της.

Απαισιοδοξία: Η σωστή στάση για έναν πνευματικό άνθρωπο. Γύρω του μαρασμός, κατάπτωση και παρακμή. Αν ακούστε τους διανοούμενούς μας (ή παρακολουθήσετε τα ΜΜΕ) θα πεισθείτε ότι ο κόσμος πάει κατά διαβόλου. Στην πραγματικότητα ποτέ η ανθρωπότητα δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, αρρωσταίνουν λιγότερο, τα τρόφιμα είναι φθηνότερα και πιο άφθονα. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγιναν πιο πολλά για την εξάλειψη της πείνας από ότι τα τελευταία πεντακόσια. Ακόμα και το περιβάλλον βελτιώνεται αλματωδώς. Το 1900 υπήρχαν στο κόσμο μόνο 6 δημοκρατικά κράτη – σήμερα είναι 117 (που καλύπτουν το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού). Οι γυναίκες, οι εργαζόμενοι και οι μειονότητες δεν είχαν δικαιώματα.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως ζούμε στον καλύτερο των δυνατών κόσμων. Πρέπει να γίνουν πολλά – ιδιαίτερα για τις ανισότητες… Αλλά όχι και να μην βλέπουμε πέρα από την μύτη μας!

Απεργία: Παλιότερα γινόταν για να διορθωθούν οι κοινωνικές και οικονομικές αδικίες. Τώρα γίνονται συνήθως για να διατηρηθούν οι αδικίες και τα προνόμια μιας συντεχνίας. Απεργούν αυτοί που έχουν δύναμη και την δυνατότητα να εκβιάζουν. Οι άνεργοι, π. χ. δεν απεργούν ποτέ…

Αποσιώπηση: Η επίσημη ιστορία της Ελλάδας είναι γεμάτη από μαύρες τρύπες. Δεν θα μάθετε πως η Εκκλησία πολέμησε τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης και αφόρισε την Ελληνική. Δεν θα μάθετε πως έκαψε βιβλία και φυλάκισε ανθρώπους για τις ιδέες τους (βλ. Μάρτυρες). Δεν θα μάθετε πως χαρακτήριζε «δώρο Θεού» την σκλαβιά. Δεν θα μάθετε πως οι μισοί οπλαρχηγοί του 21 ήταν Αλβανοί – μερικοί δεν μιλούσαν καν Ελληνικά. (Το γράφει και ο Παπαρρηγόπουλος…) Ούτε για τα Πογκρόμ στην Ελλάδα, ή τις θηριωδίες που έχει κάνει ο Ελληνικός στρατός …

Άραβες: πλούσιοι, (πετροδολλάρια), τρομοκράτες, (εκτός κι αν είναι Παλαιστίνιοι), όλοι αδελφοί μας (αλλά όχι και οι Ιρακινοί μετανάστες…) Καταπιέζονται μεταξύ τους.

Αριστερά: Να μιλάτε για μία «υπόθεση ευαισθησίας». (Υποκατάστατο της, ανύπαρκτης πλέον, ιδεολογίας).

Αστρολογία: «Τι ζώδιο είσθε;» Απαντήστε στην τύχη. «Α! Το ήξερα πως είστε τέτοιο! Έχετε όλα τα γνωρίσματα!»

Αρχαίοι: Σπουδαίοι άνθρωποι των οποίων αγνοούμε τα επιτεύγματα – αλλά ως κατ’ ευθείαν απόγονοι (βλ. Συνέχεια) παραμένουμε οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι και εισαγωγείς.

Αυθαίρετα: Έχετε ποτέ δοκιμάσει να μεταφράσετε την λέξη σε άλλη γλώσσα (π. χ. Γερμανικά;) Είναι ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ιδιαίτερα αν εξηγήσετε πως σε πολλές περιοχές είναι ο κανόνας (π. χ. Ηράκλειο Κρήτης).

Αυτοκίνητο: Μετά την απόκτηση του τρίτου (ένα μονό, ένα ζυγό και ένα για τα παιδιά) μπορείτε - και πρέπει - να δηλώνετε κατά. Ρύπανση, συμφόρηση, καταστροφή των πόλεων. «Μα γιατί οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τα μαζικά μέσα συγκοινωνίας - ή έστω, ποδήλατο;»

Αυτόπτης Μάρτυς: Πρωταγωνιστής των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Πάντοτε άσχετος προς το θέμα – και πάντοτε έχει άποψη.

Αφρικανοί (και πάσης φύσεως κατάμαυροι): πρωτόγονοι, κανίβαλοι, ύποπτοι, πριαπικοί, υποψήφιοι βιαστές (να μην τους συναντήσεις νύχτα!) Καταπιέζονται εκεί από τους δικούς τους δικτάτορες - εδώ από τα (λευκά) αφεντικά.

Β

Βαρέα και ανθυγιεινά: Βασικά όλα τα επαγγέλματα – η δουλειά αυτή καθ’ αυτή κουράζει και αρρωσταίνει. Να ληφθεί υπόψη στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Βάζελοι ή Βαζέλες: Πράσινα ανθρωπάκια που δεν είναι ΠΑΣΟΚ.

Βαλκάνιοι: Όλοι οι άλλοι κάτοικοι της Βαλκανικής Χερσονήσου, εκτός από εμάς.

Βατικανό: Κέντρο Διεθνούς Συνωμοσίας μεταμφιεσμένο σε εκκλησιαστική αρχή. Συνωμοτεί εναντίον πάντων αλλά κυρίως εναντίον της ορθοδοξίας. Υπεύθυνο γι ό,σα δεν έχουν διαπράξει Αμερικανοί και Γερμανοί. Μη σας μπερδεύουν οι «συγνώμες» του Πάπα – υποκριτής, ιησουΐτης…

Βελονισμός: Σημαντικός καθότι εναλλακτικός. Άριστος για αρθριτικά, πονοκεφάλους και για το κόψιμο του τσιγάρου. Καλύτερα να γίνεται από Κορεάτες.

Β΄ Βαθμός Αυτοδιοίκησης: Πανάκεια. Αποκεντρώνει το κράτος και ενισχύει την δημοκρατία. (Στην πραγματικότητα διπλασιάζει την γραφειοκρατία, την διαφθορά και τις αργομισθίες).

Bία: «Η πρώτη ασθένεια της εποχής μας». «Την Βία την φέρνει η τηλεόραση». Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι πρέπει να έβλεπαν πολλή τηλεόραση γιατί η αγαπημένη τους διασκέδαση ήταν το μακελειό. Επίσης και οι Αζτέκοι που ξερίζωναν ζωντανές καρδιές. Αλλά και οι Ευρωπαίοι, που από τον μεσαίωνα και πέρα είχαν ως πρώτο θέαμα τις θανατικές εκτελέσεις. (Οι καλές θέσεις κόστιζαν πανάκριβα). Όλοι είναι εναντίον της βίας (ιδιαίτερα εκείνοι που την ασκούν). Συνήθως οι άνθρωποι μπλέκουν την βία με τα αίματα - αλλά η πιο σκληρή (και καθημερινή) είναι αναίμακτη.

Βουλή (των Εφήβων): Συνάθροιση όπου οι καλοί μαθητές διαβάζουν τις καλύτερες εκθέσεις τους. Οι κακοί μαθητές δεν εκλέγονται στην Βουλή των Εφήβων – αλλά αργότερα, στην κανονική.

Βούλγαροι: Οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων του Βορρά. Επίσης λαός στα βόρεια της Ελλάδας. Εξάγει ροδέλαιο και αρτίστες. («Προσεχώς Βουλγάρες!»).

Βραβεία, διακρίσεις, παράσημα: Να περιβάλλονται με βαθύτατη περιφρόνηση. Όλα εκφράζουν σκοπιμότητες και συμβιβασμούς. Να λέτε ότι είναι τα λιλιά που κρεμάει η εξουσία στους ευνοούμενούς της. Και ότι ακόμα και τα μεγάλα βραβεία του εξωτερικού (Νόμπελ) δίνονται με μέσον ή για πολιτικούς λόγους. Βεβαίως, αν ποτέ σας απονεμηθεί κάτι, να σπεύσετε να το αποδεχθείτε.

Βυζάντιο: Να το βλέπετε σαν ιδανική πολιτεία. Να ξεχνάτε τις βαρβαρότητες της εξουσίας (τι «ρινότμητοι», τυφλοί και γδαρμένοι!), τις δολοπλοκίες του Παλατίου και της Εκκλησίας, την φανατίλα των μοναχών, τον σχολαστικισμό των λογίων, την αμορφωσιά και δεισιδαιμονία του όχλου - και να μιλάτε μόνο για τις παραδεισιακές (και μηδέποτε υπάρξασες) «Κοινότητες του Βυζαντίου».
Και προσοχή: πάνω από όλα το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό! Έστω κι αν πολλοί αυτοκράτορές του δεν ήξεραν Ελληνικά, έστω κι αν ονομαζόταν Ρωμαϊκό (από εκεί και το Ρωμιοί), έστω κι αν η προσωνυμία Έλληνας θα σας έβαζε σε μεγάλο μπελά (ρωτήστε και τον Πλήθωνα).

Γ

Γάλλοι: τσιγκούνηδες, σοβινιστές, βρόμικοι, (οι Γαλλίδες όμως!). «Ελλάς-Γαλλία- Συμμαχία!» κάποτε, αλλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέθανε και ο Ζισκάρ φυτοζωεί.

Γαύροι: Κόκκινα ανθρωπάκια που δεν είναι ΚΚΕ. Επίσης είδος ψαριού.

Γερμανοί: εργατικοί, μεθοδικοί αλλά στενοκέφαλοι. Κρυπτοφασίστες, έτοιμοι να ακολουθήσουν ένα νέο Χίτλερ. Με τον πλούτο και τον όγκο τους ενοχλούν πολλούς - εξ ου και ο Αντιγερμανισμός έπεται μόνον του Αντιαμερικανισμού.

Γλώσσα (ελληνική): Αναλλοίωτη στους αιώνες. Π. χ. στο παζάρι ψωνίζεις από τον μπακάλη, τον μανάβη, τον χασάπη – η από το σούπερ-μάρκετ. (Κανένα ελληνικό ουσιαστικό – τέσσερα τούρκικα και ένα αμερικάνικο). Στο μπάνιο, κλείνεις την πόρτα, ανοίγεις το ντουλάπι, μπαίνεις στην μπανιέρα και κοιτάς το ταβάνι. (Δύο τούρκικα, τρία ιταλικά). Κατεβαίνεις με το ασανσέρ, μπαίνεις στο τζιπ, πιάνεις το βολάν, πατάς αμπραγιάζ και γκάζι. Κοιτάς από το παρμπρίζ ενώ δουλεύεις το σαζμάν. (Έξη γαλλικά – ένα αμερικάνικο). Να μην πούμε τι γίνεται άμα ερωτευθείς. (Βλ. Μεράκι).
Αλήθεια πως λέγεται στα καθαρά ελληνικά το μπατζάκι; Το κατσαβίδι;

Γραφειοκρατία (ελληνική): Πληγή για τον σύγχρονο Έλληνα. Να την αναθεματίζετε – ζητώντας ταυτόχρονα να προσλάβουν και το γιο σας στο δημόσιο. (Κατά βάθος έχετε καταλάβει ότι πρόκειται για μέθοδο καταπολέμησης της ανεργίας. Προσλαμβάνονται υπάλληλοι με μοναδικό σκοπό να δημιουργούν εργασία για άλλους υπαλλήλους – που αναγκαστικά προσλαμβάνονται και αυτοί).

Δ

ΔΕΚΟ: Κομματικές οργανώσεις με την μορφή κρατικών επιχειρήσεων, που απομυζούν το δημόσιο ταμείο, ταλαιπωρούν και εκμεταλλεύονται τον λαό χειρότερα από οποιονδήποτε κεφαλαιοκράτη.

Δεξιά: Συντηρητική παράταξη που δεν ξέρει τι να συντηρήσει. Συνονθύλευμα ανθρώπων με μόνο σκοπό την αναρρίχηση στην εξουσία. Ούτε πια το πρόσχημα αρχών δεν διαθέτουν. (Άλλωστε όσες είχαν, τις οικειοποιήθηκαν όλες οι άλλες παρατάξεις).

Δημοκρατικός: Θεωρητικά αυτός που στηρίζει την δημοκρατία. Στην καθημερινή χρήση αυτός που στηρίζει την Δικτατορία (του Προλεταριάτου). Αν ποτέ κέρδιζαν οι «άλλες Δημοκρατικές Δυνάμεις» δεν είναι βέβαιο πως θα είχαμε δημοκρατία.

Διαπλεκόμενα (συμφέροντα): Τα καταδικάζουμε όλοι μετά βδελυγμίας – ιδιαίτερα το αντίπαλον διαπλεκόμενο. (Το δικό μας ούτε που το βλέπουμε. Η ασθένεια αυτή ονομάζεται διαπλεκόμενη τύφλωση – και απαντά συχνά στους δημοσιογράφους).

Δικαιώματα (ανθρώπινα): Να τα επικαλείστε όταν αναφέρεστε σε ελληνικές μειονότητες στο εξωτερικό. Κάθε άλλη χρήση (π. χ. για ξένες μειονότητες στην Ελλάδα) είναι προπαγανδιστική και ύποπτη.

Δικτάτορες: Τύραννοι που καταλύουν την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μισητοί – αλλά με διαβαθμίσεις. Π. χ. όλοι συμφωνούσαν να δικαστεί ο Πινοσέτ – αλλά πόσοι θα ζητούσαν να δικαστεί ο Φιντέλ Κάστρο;

Διορισμός: συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε Έλληνα.

Δύση: Πηγή παντός Κακού - από την εποχή του Σχίσματος. Οι Έλληνες πιστεύουν ακράδαντα ότι όλα τα δυσάρεστα που τους έχουν συμβεί οφείλονται στην Δύση - και γι αυτό προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να της μοιάσουν. «Ανήκομεν εις την Δύσην» ιστορική φράση που εκφράζει μία περίεργη σχέση - από την οποία και τα δύο μέρη θα ήθελαν να πάρουν διαζύγιο.

Ε

Εβραίοι: έξυπνοι, δαιμόνιοι, αλλά τσιφούτηδες, παγκόσμιοι συνωμότες («Επτά σοφοί της Σιών») υπεύθυνοι για όλα τα κακά της γης. Καταπιέζουν τους Παλαιστίνιους.

Εγώ (ξέρεις ποιος είμαι): Η κλασική φράση που προδίδει την μόνιμη ανασφάλεια του Έλληνα.

Έθνικ: Εξωτική μουσική. Πολύ της μόδας. Συνήθως τραβεστί λαϊκό – κάτι για μουσικούς τουρίστες.

Εθνικισμός: Όταν υπερηφανεύεσαι για πράγματα που δεν έκανες. (Π. χ. για τη χώρα πού γεννήθηκες, για τους ένδοξους προγόνους, για το χρυσό μετάλλιο – ή το Νόμπελ – που πήρε κάποιος άλλος…) Σε προχωρημένη μορφή: όταν αυτά τα θεωρείς ένδειξη ανωτερότητας της φυλής.

Εθνικός –ή –ό: Κάτι σπουδαίο που ανήκει στο έθνος. Είναι συνήθως επικίνδυνο (Εθνική Οδός), ταλαιπωριακό (Εθνική Τράπεζα) ή και ξεφτίλα. Τραγουδιέται φάλτσα (Εθνικός Ύμνος) κρύβει μυστικοπάθεια και λάθη (Εθνικά Θέματα) και υπερβολές (Εθνικές Εορτές: είμαστε οι μόνοι που έχουμε πολλές). Όπως είπε και ο Σολωμός, το αντίθετο του εθνικού είναι το αληθές.

Έθνος: Μία (πρόσφατη) αφηρημένη ιδεολογική κατασκευή. Διαφέρει από την πατρίδα που είναι μία χειροπιαστή πραγματικότητα. Η προσήλωση στο έθνος (εθνικισμός) χωρίζει – η αγάπη στην πατρίδα ενώνει γιατί δεν αποκλείει τις πατρίδες των άλλων.

Εκλογές: Κλισέ: «Η Γιορτή της Δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα: Τελετουργίες ανά τετραετία (που συνήθως είναι δι- ή τριετία) όπου για μία μέρα ο λαός απολαμβάνει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά. Προηγούνται υποσχέσεις και έπονται διαψεύσεις. Ο «κυρίαρχος» (για λίγες ώρες) λαός, αποφασίζει μια και καλή (στιγμιαίο) και αυτοί που θα εκλεγούν θα αποφασίζουν συνεχώς (διαρκές).

Εκσυγχρονισμός: Ουτοπική φαντασίωση ελλήνων πολιτικών από την εποχή του Καποδίστρια. Θύματά της έπεσαν εκτός από αυτόν και οι Τρικούπης και Βενιζέλος. Ταυτίζεται συχνά με τον εξορθολογισμό και τον εξευρωπαϊσμό. Απειλή για την «ελληνική ιδιαιτερότητα». Η κλασική αντίρρηση: «Δεν θα γίνουμε Γερμανοί, ούτε ρομποτάκια».

Ελβετοί: άνοστοι, βαρετοί, τραπεζίτες ή ρολογάδες - αλλά οι μόνοι που τους εμπιστευόμαστε τις καταθέσεις μας.

Ελευθερία: Όνομα πολλών γυναικών. (Υποκοριστικό: Ρία ή Ρίτσα). Επίσης μίας γνωστής του Σολωμού που την ύμνησε. Ο άλλος ποιητής ήταν πιο σοφός: «Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».

Hellas: Να επιβάλουμε στους ξένους να μην αποκαλούν την χώρα μας Greece, Grece ή Griechenland αλλά μόνον Hellas. Αφού δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε όνομα στα Σκόπια - ας αλλάξουμε το δικό μας.

Έλληνας (ο από 3.000 ετών): Ο τυπικός Ρωμιός είναι λεβέντης, μερακλής, τσίφτης, ασίκης, χουβαρντάς, ντόμπρος, μάγκας, βλάμης, μπεσαλής και καπάτσος. Καμιά φορά τεμπέλης, το ρίχνει στο χουζούρι και στο ραχάτι – μαχμουρλής, στο ντιβάνι, κοιτάει το ταβάνι. Του αρέσει ο παράς, το μπαξίσι, το κέφι και το γλέντι. Άμα τον πιάσει ο σεβντάς ή ο νταλγκάς για καμιά νταρντάνα, γίνεται νταής (μπελάς, ο γρουσούζης!) και άμα τον χτυπήσει ντέρτι και σεκλέτι, γίνεται μπεκρής και τον πονάει ο ντουνιάς. (Όλα τα ουσιαστικά ονόματα αυτού του κειμένου είναι ξένα. Είκοσι πέντε τουρκικά, τρία αλβανικά, δύο ιταλικά και ένα σλαβικό).

Έλληνες: Φυλή ευγενής («αριστοκράτες των λαών») και ανάδελφος. Καθαρόαιμοι κατ’ ευθείαν απόγονοι του Περικλή και του Πλάτωνα. Γένος ανώτερο, πράγμα που αποδεικνύεται κι από τα δύο Νόμπελ, τα δύο Λένιν και τα πολλά χρυσά των πρόσφατων Ολυμπιακών. Δεν είναι ρατσιστές. Δεν καταπιέζουν κανένα.

Εμπιστοσύνη: Σύμφωνα με διαδοχικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών, οι Έλληνες εμπιστεύονται μόνο τον Στρατό και την Εκκλησία – τους πιο δημοκρατικούς και προοδευτικούς θεσμούς της κοινωνίας μας.

Εμπρηστές: Αφθονούν το καλοκαίρι στα δάση μας. Είναι τύποι σκοτεινοί με μηχανάκια και στουπιά και μιλάνε με βαριά προφορά. (Ξένοι πράκτορες…). Σε αυτούς οφείλεται το 99% των πυρκαγιών (το υπόλοιπο 1% στην αμέλεια των νεοελλήνων). Όλοι τους βλέπουν και τους αναγνωρίζουν – αλλά ουδέποτε συλλαμβάνονται.

Ενέργεια: Να είστε υπέρ της εξοικονόμησης και των εναλλακτικών πηγών. Σωστή διατύπωση: «Στην Ελλάδα με τόση ηλιοφάνεια και τόσον αέρα θα έπρεπε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας από ηλιακές και αιολικές πηγές ενέργειας ».

Ένωση (Ευρωπαϊκή): Μη τη λέτε ΕΟΚ (είναι passe) αλλά ΕΕ. Ένωση Κρατών που, όταν δεν συνωμοτεί εναντίον μας, μας πληρώνει ακριβά.

Εξακόσια εξήντα έξη (666): η συχνότητα εκπομπής του Τρίτου Προγράμματος στα Μεσαία. Αποδεικνύει ότι το κράτος μας έχει αλωθεί από τον Αντίχριστο.

Επανάσταση (ελληνική): Πολεμική σύρραξη όπου οι Έλληνες πολεμούσαν περισσότερο μεταξύ τους παρά με τους Τούρκους. Την κατέπνιξε ο Ιμπραήμ. Η χώρα απελευθερώθηκε χάρη σε «ανθρωπιστική επέμβαση» (βλ. λέξη) των Μεγάλων Δυνάμεων.

Επαρχία: Να μην χρησιμοποιείτε ποτέ αυτόν τον όρο. Να λέτε «περιφέρεια».

Εξαιρέσεις: Αν ποτέ γνωρίσετε μορφωμένους Αμερικάνους, θερμές Αγγλίδες, δημοκρατικούς Γερμανούς, γενναιόδωρους Εβραίους, καλλιεργημένους Τούρκους, ξεμέθυστους Ρώσους και ευγενείς Έλληνες – είναι, φυσικά, οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Εφημερίδες: Εκτός από πηγή πληροφοριών, με τις πολυσέλιδες εκδόσεις του Σαββατοκύριακου γίνονται και πηγή ενοχών. Είναι αδύνατο να τις διαβάσεις ολόκληρες. Κάποια στιγμή τις πετάς αδιάβαστες και νιώθεις τύψεις.

Εφησυχασμός: «Στο κλίμα του γενικού εφησυχασμού…» Μία τέτοια στερεότυπη πρόταση περνάει πια σχεδόν απαρατήρητη - αλλά πόσα πράγματα υποβάλλει: θεωρεί δεδομένο το κλίμα εφησυχασμού (σε αντίθεση με κάποτε που δεν υπήρχε). Κι όμως ποτέ η ανθρωπότητα δεν ήταν λιγότερο εφησυχασμένη: άπειρα κινήματα οικολογικά, καταναλωτικά, για ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και για τα δικαιώματα των ζώων, δραστηριοποιούνται στην εποχή μας - και παράγουν έργο. Πράγματα άγνωστα στο παρελθόν, στις δήθεν καλές εποχές της (δήθεν) εγρήγορσης…

Εφοπλιστές: Η απόδειξη ότι η παγκοσμιοποίηση ωφελεί τους Έλληνες.

Ζ

Ζορμπάς: Που να φανταζόταν ο Καζαντζάκης ότι θα φτάναμε σε Ζορμπαδοποίηση της Ελλάδας! Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι και – το χειρότερο – έτσι θέλουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας. Γεμίσαμε Ζορμπάδες-μαϊμού (Μακάρι να ήμασταν αυθεντικοί…)

Θ

Θάνατος: Οι Αμερικάνοι λένε: Δύο πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή, ο θάνατος και οι φόροι. Οι Αμερικανοί δεν φοροδιαφεύγουν.

Θαύματα: Γεγονότα που υπερβαίνουν την λογική. Σκηνοθετούνται από τα κανάλια, με την σύμπραξη μοναχών και ιερέων, για να καλύψουν τα κενά των ειδήσεων.

Θεσσαλονίκη: Να λέτε πάντα ότι είναι «ερωτική». Τα «συμπρωτεύουσα» και «Νύμφη του Θερμαϊκού» παραείναι κοινοτοπίες.

Θεός (των Ελλήνων): Ειδικός Θεός που επεμβαίνει όταν οι Έλληνες τα κάνουν θάλασσα. (Μοναδικός λαός με ιδιωτικό θεό).

Θρησκεία: Στο μυαλό του Έλληνα συγχέεται με την εκκλησία. Νομίζει πως είναι θρήσκος όταν εκκλησιάζεται και στηρίζει την Ορθοδοξία – έστω κι αν δεν τηρεί ούτε μία από τις εντολές του Ιησού. («Άλλα έθνη έχουν θρησκεία – εμείς έχουμε παπάδες»).

Ι

Ιδανικά: Κλισέ: «Είναι ιδεολόγος, έχει ιδανικά». Μην μπερδεύετε τα ιδανικά με τις ιδεολογίες. Οι ιδεολόγοι δεν έχουν ιδανικά αλλά δόγματα.

Ιδεολογίες: Έχουν πεθάνει. Κλισέ: «Ο θάνατος των ιδεολογιών». Το κενό καλύπτουν θρησκείες και εθνικισμοί. Σήμερα στην Ελλάδα ιδεολογία (ή μάλλον υποκατάστατα) παράγουν μόνον η εκκλησία και η ακροδεξιο-αριστερά (ΚΚΕ).

Ιερή Εξέταση: Το κλισέ: «στην Ορθοδοξία δεν υπήρξε ποτέ βία, ούτε Ιερή Εξέταση». (Μόνο που στην Εικονομαχία δολοφονήθηκαν «δεκάκις μύριοι» - εκατό χιλιάδες ψυχές. Για να μην πούμε τι πάθαιναν τα πρώτα χρόνια οι Έλληνες – ή Εθνικοί).

Ιησούς: αυτός που σίγουρα θα ξανασταυρωνόταν – αν ερχόταν πάλι στην γη.

Ιντερνετ: Μέχρι πρόσφατα έπρεπε να είστε εναντίον (έχει σχέση με τεχνολογία, κομπιούτερ και Αμερικάνους). Αλλά τώρα ανακαλύψατε πως φιλοξενεί τον κομαντάντε Μάρκος και τις προκηρύξεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Του λοιπού, αντί για το Ιντερνετ, να αναθεματίζετε το Εσελόν.

Ιδιαιτερότητα: Όταν αφορά Έλληνες, διάβαζε Ανωτερότητα.

Ιρλανδία: «Δεν θα γίνουμε!». (Δήλωση πρωθυπουργού). Διότι, όπως είπε και η Αλεπού για τα σταφύλια: «όμφακες εισί». (Η Ιρλανδία, χώρα των ποιητών, με τα περισσότερα κατά κεφαλήν Νόμπελ, κατέβασε την ανεργία στο 4% και ανέβασε το ΑΕΠ στο 115% του Κοινοτικού…)

Ιστορία: η πιο συχνά βιασμένη επιστήμη. (Και παρά φύσιν). Χρησιμοποιήθηκε για να θεμελιώσει δικτατορίες, να δικαιολογήσει πολέμους, να αιτιολογήσει γενοκτονίες – ή για να κατασκευάσει ανύπαρκτες. Συνήθως πρόκειται για συνονθύλευμα μύθων προς ιδεολογική χρήση.

Ιταλοί: ερωτύλοι, τεμπέληδες, μαφιόζοι, μιζαδόροι (να αναφερθεί το: ούνα φάτσα…). Χειρότεροι από μας γιατί εκλέξαν ένα Μπερλουσκόνι. (Αλλά αχ! το μπελ κάντο τα σπαγγέτι alle vongole και οι καντσονέτες!) Οι Βόρειοι καταπιέζουν τους Νότιους.

Κ

Καθηγητές: Ανώτατοι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι που νόμο δεν κρατούνε. Συμμετέχουν συχνά σε επιτροπές. Να θυμίζετε την ρήση του Bismarck: „Drei Professoren – Vaterland verloren“ (τρεις καθηγητές – χάθηκε η πατρίδα!).

Καπιταλισμός: Το αντίθετο του σοσιαλισμού (βλ. λέξη) που όσο περνάει ο χρόνος του μοιάζει περισσότερο. Παράγει πλούτο και προσπαθεί να εμποδίσει τον σοσιαλισμό να τον μοιράσει. Στην προσπάθειά του αυτή, εκτός από πλούτο παράγει και αδικία.

Καρκίνος: Να τον αναφέρετε μόνο περιφραστικά: («επάρατος νόσος» κλπ.) Σίγουρα προέρχεται από… και θεραπεύετει με... (διαβάζετε τα εκάστοτε νεότερα στις καθημερινές εφημερίδες).

Καταναλωτική κοινωνία: τσίχλα υπ’ αριθμόν ένα. Όλες οι κοινωνίες, από καταβολής κόσμου, ήταν καταναλωτικές - όταν είχαν τα μέσα. Θυμηθείτε τις καταναλωτικές υπερβολές της παρέας του Αλκιβιάδη ή των Ρωμαίων του Λούκουλου… Η διαφορά είναι ότι τότε κατανάλωναν ελάχιστοι (οι προνομιούχοι) ενώ τώρα σχεδόν όλοι. Αυτό, ενώ είναι απόλυτα δημοκρατικό, περιέργως ενοχλεί. Όταν διαβάζουμε σε μυθιστορήματα ότι η Λαίδη Χ πήγε στην Ριβιέρα, το θεωρούμε φυσικό. Όταν όμως πάει η κυρά Κατίνα η θυρωρός, τα βάζουμε με την καταναλωτική κοινωνία που της προξενεί «τεχνητές ανάγκες».

Κινητό (τηλέφωνο): Να το χρησιμοποιείτε, αλλά να το βρίζετε (όπως την τηλεόραση). Να σας ενοχλούν τα κινητά (των άλλων). Ύψιστος σνομπισμός: «εγώ κινητό δεν έχω». (Αντικαθιστά το «εμείς τηλεόραση δεν έχουμε», της δεκαετίας του 70 και 80»).

Κλισέ – δημοσιογραφικά: (Όλες οι εκφράσεις στο κείμενο που ακολουθεί είναι αποκλειστικές). Η πυρκαγιά βρίσκεται σε εξέλιξη. (Επίσης σε εξέλιξη είναι πάντα η συνεδρίαση, η σύσκεψη αλλά και το ματς… αντί του απλούστερου, αλλά όχι τόσο πομπώδους, «συνεχίζεται»). Οι προσπάθειες των πυροσβεστών είναι Υπεράνθρωπες. Αγωνιώδεις.
O δολοφόνος που σκότωσε ήταν Στυγερός. Και τι άλλο; Αδίστακτος. Πως αποκαλούμε την μάνα του; Τραγική. Η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό. Τι είδους; Ανελέητο. Που βρίσκεται σε εξέλιξη. Και παίρνει – πάντα – μέτρα ασφαλείας δρακόντεια. Το θύμα είναι Άτυχο και αθώο. Στην τριήμερη έξοδο θρηνήσαμε δεκάδες θύματα. Εκατόμβη. (Επί δέκα;) Θυσία στον Μολώχ της Ασφάλτου. Η άτυχη γριά έγινε παρανάλωμα του πυρός και απέθανε εν μέσω φρικτών πόνων. «‘Εφυγε» ο μεγάλος (τραγουδιστής, ηθοποιός – όλοι γίνονται μεγάλοι μετά θάνατον)
Ο καύσωνας είναι πάντα αφόρητος. Ο σεισμός καταστροφικός. (Να αναφερθείτε στον Εγκέλαδο - θυμός - οργή κλπ. – κι ας μην ξέρετε ποιος ήταν ούτε αυτός ούτε ο Μολώχ). Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Ανεβάζει τους τόνους. Έριξε βολές. Αθλητικά κλισέ: η ομάδα μεγαλούργησε στο γήπεδο – οι παίκτες ήταν το λιγότερο ημίθεοι αλλά συνήθως Θεοί. (Η λίστα συμπληρώνεται κατά βούλησιν από τους αναγνώστες…)

Κοέλιο Πάουλο (Coelho Paulo): Η επιστροφή του Άρλεκιν με θεοσοφικό μανδύα.

Κόκα-Κόλα: η πεμπτουσία του Αμερικανικού Καπιταλισμού και Ιμπεριαλισμού. Μαζί με τα Μακ-Ντόναλντς συμβολίζει όλη την φτήνια της Αμερικανικής πολιτιστικής παρουσίας. (Ως γνωστόν άλλο πολιτισμό οι Η.Π.Α. δεν διαθέτουν). Ακόμα κι αν σας αρέσει η γεύση της, μην το ομολογείτε ποτέ.

Κοινωνία πολιτών: (Πρέπει να είστε υπέρ - έστω κι αν δεν καταλαβαίνετε ακριβώς περί τίνος πρόκειται). Η μετακομουνιστική ουτοπία.. Από το τέλος του Εικοστού Αιώνα όλοι μιλάνε γι αυτήν.

Κομπιούτερ: (Μην το προφέρετε GομΒιούτερ. Καλύτερα να λέτε: Υπολογιστής). Αλλοτριωτικό μηχάνημα που αποθαρρύνει την σκέψη, στερεύει την φαντασία, απομονώνει τους ανθρώπους, δημιουργεί ανεργία και μας κατασκοπεύει όλους. (Να αναφέρεστε στον Όργουελ και στην συνθήκη του Σέγκεν). Μαζί με το τσιμέντο και το αυτοκίνητο, χαρακτηρίζει την νέα απάνθρωπη κοινωνία. Να είστε έναντίον.

Κομπλεξικοί: Όλοι οι άλλοι Έλληνες.

Κονδύλια: Κάποτε έγραφαν. Τώρα είναι μαζί με το «Στοίχημα» η ελπίδα των νεοελλήνων. Αυτά της Ε. Ε. είναι τα πιο εύκολα. (Π. χ. «Οι Κουτόφραγκοι μας έδωσαν δισεκατομμύρια για εκπαίδευση – κι εμείς δεν εκπαιδεύσαμε κανένα»). Μυστικά κονδύλια: αυτά για τα οποία, αν γίνονταν φανερά, θα πήγαιναν πολλοί στον εισαγγελέα.

Κουλτουροπεσιμισμός: ασθένεια των διανοούμενων. (Βλ. και λήμματα παρακμή, λεξιπενία, κλπ.) Η άποψη ότι το πνεύμα και η τέχνη παρακμάζουν διότι ζούμε σε άμουση, καταναλωτική (βλ. λ.) κοινωνία. Το ότι τώρα πωλούνται και διαβάζονται πολλαπλάσια βιβλία, ότι συντηρούνται εκατό θέατρα (προ πενήντα ετών η Αθήνα δεν είχε ούτε πέντε), το ότι πριν 100 χρόνια δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας που να έχει ακούσει και τις εννέα συμφωνίες του Beethoven, δεν αξιολογείται. Συγκρίνονται ανόμοια μεγέθη - οι παλιές ολιγάριθμες ελίτ με το σημερινό τεράστιο κοινό - για να βγει το συμπέρασμα ότι εξέλειπε το ωραίο, ο κριτικός λόγος, κλπ.

Κουλτουροσνομπισμός: Συμπεριφορά που δείχνει ότι είστε όχι απλά μορφωμένος αλλά παρά-μορφωμένος. Σνομπάρετε τις καθιερωμένες τέχνες και κάνετε τις δικές σας επιλογές. Π. χ. διαγράφετε όλη την όπερα λέγοντας ότι είναι «μισή ηλιθιότητα». (Κλάμα ο Μότσαρτ, ο Βέρντι κι ο Βάγκνερ!). Μιλάτε για την «ρετσινιά» της επωνυμίας «όπερα». (Κατάθλιψη ο Μοντεβέρντι, ο Χαίντελ και ο Γκλουκ!). Δεν λέτε το σεμνό: «δεν καταλαβαίνω την όπερα» ή, έστω, «δεν μ’ αρέσει». Όχι - την βγάζετε σκάρτη, την ακυρώνετε, την εκμηδενίζετε. Και νιώθετε μεγάλος.

Κούντερα: (Kundera, Milan): Προσοχή! Ως μόδα, εντελώς out - όπως και οι θαυμάστριές του, για χρόνια.

Κούρδοι: Αδελφός λαός. Τους αγαπούμε με όλη μας την καρδιά, φτάνει να μη μένουν στην γειτονιά μας.

Κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι: η πληγή της ελληνικής πνευματικής ζωής. Μισθωμένοι κονδυλοφόροι. Πληρώνονται για να συμφωνούν. (Κι ας έλεγε ο Σωκράτης πως ο σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να είναι αλογόμυγα και να τσιγκλάει τους άλλους).

Κράτος: Ο εχθρός και ο Θεός κάθε Έλληνα. Για όλα φταίει το κράτος, όλα τα περιμένουμε από το κράτος… «Τι κάνει το κράτος;» «Που είναι το κράτος;»

Κώστας: Όνομα μοιραίο για την Ελλάδα. Στο γύρισμα του αιώνα, Κώστας ήταν ο νυν, ο αντί, ο τέως, ο πρώην, ο Πρόεδρος, ο τέως Βασιλεύς…

Λ

Λαός: Το σωστό συνοδευτικό επίθετο είναι «κυρίαρχος». Να αναφέρετε την φράση του Ανδρέα Παπανδρέου: «ένας είναι ο θεσμός, ο κυρίαρχος λαός». Σύμφωνα με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, είναι αλάθητος. (Βλ. παρακάτω άρθρο). (….)

Λαϊκισμός: Η εφαρμογή του αξιώματος «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» στην πολιτική αλλά και την δημοσιογραφία. Τα ΜΜΕ κατηγορούν τους πολιτικούς για λαϊκισμό – αλλά τα ίδια τον εφαρμόζουν καθημερινά. Όπως και όλοι οι πολιτικοί – που όμως τον προσάπτουν στον αντίπαλο.

Λάιφ-στάιλ: Ο τρόπος αυτών που δεν έχουνε ούτε life ούτε style.

Λεξιπενία: Θρήνος και κοπετός, για τη ελληνική γλώσσα που φτωχαίνει και χάνεται, για τη νέα γενιά που χρησιμοποιεί μόνο 300 λέξεις (οι διακόσιες αμερικάνικες, κλπ.) Κάθε φορά που το θέμα ερευνήθηκε επιστημονικά, τα συμπεράσματα ήταν αντίθετα. Η γλώσσα ούτε φτωχαίνει ούτε χάνεται - αλλάζει, εξελίσσεται και εμπλουτίζεται (γιατί μας ενοχλούν οι εκατοντάδες δάνειες αγγλικές λέξεις και δεν μας ενοχλούν οι χιλιάδες τούρκικες και ιταλικές που χρησιμοποιούμε καθημερινά - χωρίς να το συνειδητοποιούμε;) Η κοινοτοπία αυτή είναι παμπάλαια. Πριν πενήντα χρόνια ο πατέρας μου έλεγε πως μόνο όσοι έβγαλαν Σχολαρχείο έμαθαν Ελληνικά.

Λογοτεχνικά κλισέ: Να χρησιμοποιείτε απαραίτητα τις εξής εκφράσεις: Παπαδιαμάντης «ο φτωχός άγιος» (πάει πολύ με τις γιορτές), Καβάφης ο «αμαρτωλός γέρων της Αλεξάνδρειας», Ελύτης «ο ποιητής του Αιγαίου», Καρυωτάκης «ιδανικός αυτόχειρας», (να αναφέρεται από κοντά και η Πολυδούρη…) Σολωμός και Βαλαωρίτης και Παλαμάς ομαδοποιούνται ως «εθνικοί ποιητές», ο Πορφύρας συνοδεύεται από το προσδιορισμό «χαμηλοί τόνοι» ενώ αντίθετα ο Σικελιανός είναι «μεγαλόστομος προφήτης» - και άλλα πολλά αναμασήματα…

Μ

Μάαστριχτ και Νίκαια: Πρέπει να είστε εναντίον! Το σωστό κλισέ είναι: «εναντίον της Ευρώπης του Μάαστριχτ και υπέρ της Ευρώπης των εργαζόμενων». (Τώρα γιατί η συμφωνία του Μάαστριχτ - που προσπαθεί να εξυγιάνει τις οικονομίες για να μην ροκανίζει ο πληθωρισμός τις αμοιβές - είναι εναντίον των εργαζόμενων, αυτό μόνο ο λαϊκισμός μας το ξέρει). Είναι εύκολο να είσαι εναντίον του Μάαστριχτ, εναντίον της Νίκαιας και υπέρ του «κοινωνικού κράτους» - το δύσκολο είναι να βρεις και τους πόρους (όχι μόνο ελλείμματα και δανεικά…)

Μακεδόνες: Αρχαίος λαός («βάρβαροι», κατά τον Δημοσθένη). Μετά την Ρωμαϊκή κατοχή, απλά οι κάτοικοι της περιοχής Μακεδονία (που μπορεί να ήταν Σλάβοι, Έλληνες, Αρβανίτες, Τούρκοι ή Εβραίοι). Στα νεότερα χρόνια, μέχρι το 1990, η λέξη σήμαινε τον Σλαβόφωνο Έλληνα (και όποιος ισχυριζόταν πως είναι Μακεδόνας δεν καλοπερνούσε στην Ασφάλεια). Μετά το 1990, ειρωνική αντιστροφή: η λέξη έγινε παντιέρα Ελληνικότητας, ιδιαίτερα από τους λεγόμενους «νέους Μακεδονομάχους».

Μαλθακότης: οι Έλληνες έγιναν μαλθακοί - γράφεται και λέγεται συχνά, ιδιαίτερα μετά την ιστορία στα Ιμια. Καλοπερασάκηδες, τρυφηλοί, απόλεμοι… Μήπως αυτό σημαίνει απλά πως οι Έλληνες είναι πολιτισμένοι; Πως δεν θεωρούν τον πόλεμο σωστό μέσο επίλυσης των διαφορών; Ποιο είναι το ιδανικό μας - ο αγροίκος που σκοτώνει για ψύλλου πήδημα - η ο νηφάλιος άνθρωπος που συζητάει;

Μάρτυρες (οι άλλοι): Τα φωτισμένα μυαλά της Ελλάδας που καταδιώχθηκαν, αφορίστηκαν ή αναθεματίστηκαν από την εκκλησία μας. Ανάμεσά τους ο Ρήγας Φεραίος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και όλοι οι Φιλικοί, οι πρωτεργάτες του Διαφωτισμού (Μεθόδιος Ανθρακίτης, Ιώσηπος Μοισιόδαξ και τόσοι άλλοι), Θεόφιλος Καΐρης, Εμμανουήλ Ροΐδης, Ανδρέας Λασκαράτος, Νίκος Καζαντζάκης…

Μασόνοι: φοβεροί συνωμότες, κρυφοί, καταχθόνιοι, - μαζί με Εβραίους και «Λέσχη Μπίλντεμπεργκ» κυβερνούν τον κόσμο. Μαφία πραγματική, αλληλοϋποστηρίζονται μέχρι θανάτου. (Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια υπόθεση που έχει ξεθυμάνει εδώ και έναν αιώνα. Τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης και του 1848 είχαν δύναμη. Τώρα είναι ένα σωματείο ανάμεσα σε Ρόταρυ και Αθηναϊκή Λέσχη, όπου μεσόκοποι κύριοι γίνονται ελαφρώς γελοίοι φορώντας ποδίτσες και σπαθάκια…)

Μέγας: Επίθετο που συνοδεύει τα ονόματα αυτών που εξολόθρευσαν χιλιάδες συνανθρώπους τους. Ποτέ δεν απονέμεται σε όσους έσωσαν ανθρώπους (Μέγας Παστέρ, Μέγας Φλέμινγκ…).

Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (κοινώς ΜΜΕ): Η μάστιγα της εποχής μας. Πρέπει να είστε εναντίον - κατηγορηματικά. Ιδιαίτερα να αφορίζετε την τηλεόραση (χαζοκούτι). Τα ΜΜΕ φταίνε για την αύξηση της εγκληματικότητας, τον πανσεξουαλισμό, την διάλυση του κοινωνικού ιστού, την διαφθορά (θυμηθείτε τα «διαπλεκόμενα»!) την παρακμή της πολιτικής, την έκπτωση του πνεύματος, την λεξιπενία των νέων - και ό,τι άλλο κακό μας συμβαίνει. Μην αφήσετε κανένα εξυπνάκια να σας μπερδέψει λέγοντας ότι και το βιβλίο είναι Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας. Όλοι ξέρουν ότι ένα βιβλίο είναι Καλό Πράγμα (ακόμα κι αν περιέχει σκουπίδια) ενώ τα ΜΜΕ είναι Το Απόλυτο Κακό.

Μεράκι: Σεβντάς, σεκλέτι, ντέρτι, κέφι, νταλκάς, μαράζι… Είναι άραγε τυχαίο πως στην γλώσσα μας οι λέξεις που δηλώνουν πάθος είναι τουρκικές και αμετάφραστες (πως λέμε μεράκι στην καθαρεύουσα;).

Μετά- : Πρόθεμα λέξεων που ανοίγει ορίζοντες (ενώ δίνει κύρος και βάθος σε όποιον το χρησιμοποιεί). Όλα άρχισαν με τους σχολιαστές του Αριστοτέλη (Μετά τα Φυσικά). Από κει ως το μετα-μοντέρνο. μετα-μαρξιστικό, μετα-βιομηχανικό, τα πράγματα ήταν εύκολα. Κάθε φορά που σας αναφέρουν ένα ιδεολογικό ρεύμα (π.χ. στρουκτουραλισμός) εσείς να αντιτείνετε το «μετά» του – και θα βγαίνετε πάντα (κυριολεκτικά) αποπάνω.

Μεταλλαγμένες τροφές: Να είστε κάθετα αντίθετοι. Έστω κι αν ο ΟΗΕ ισχυρίζεται πως είναι ο μόνος τρόπος να χορτάσουν οι πεινασμένοι του πλανήτη. (Εμάς τι μας νοιάζει; Πεινασμένοι είμαστε;) Μεταλλαγμένες (με μπολιάσματα και διασταυρώσεις) είναι όλες οι τροφές που τρώμε από αιώνες…

ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις): Χρήσιμες όταν καταγγέλλουν παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων σε άλλες (κυρίως γειτονικές) χώρες. Ύποπτος ο ρόλος τους όταν ανακατεύονται με ελληνικές υποθέσεις.

Μίζα: Κάθε μηχανισμός για να πάρει μπροστά χρειάζεται λάδι και μίζα. Η μίζα κινεί την παραοικονομία η οποία κινεί την οικονομία. Οι Τούρκοι την έλεγαν μπαξίσι αλλά εμείς τους έχουμε ξεπεράσει.

Μολώχ της Ασφάλτου (ο): Πέρα από την αφόρητη κοινοτοπία του κλισέ (θα έπρεπε να απολύεται όποιος δημοσιογράφος το χρησιμοποιεί) - ποιος «Μολώχ» και ποιο «αιματοβαμμένο τριήμερο»; Στην Ελλάδα σκοτώνονται πάνω από 2000 άτομα κάθε χρόνο - αυτό αναλογεί σε έξη άτομα την ημέρα. Αν λοιπόν σε τρεισήμισι μέρες (Παρασκευή με Τρίτη) σκοτώθηκαν π. χ. 14 - τότε η έξοδος ήταν μάλλον αναίμακτη. Είναι άλλωστε γνωστό ότι τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται τις καθημερινές, στις πόλεις και σε σχετικά μικρές ταχύτητες. (Ναι, η «υπερβολική ταχύτης» είναι κι αυτή Αναληθές Αναμάσημα). Τα «αιματοβαμμένα τριήμερα» υπάρχουν διότι τα ΜΜΕ χρειάζονται αίμα - πιο πολύ κι από τον κόμη Δράκουλα…

Μονοπώλια: Επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται και ταλαιπωρούν τον ανυπεράσπιστο πολίτη, ο οποίος δεν έχει εναλλακτική λύση. Είναι κρατικές, αλλά η Αριστερά δεν θέλει να ιδιωτικοποιηθούν. (Κι ας φωνάζει το ΚΚΕ: «Κάτω τα Μονοπώλια»).

Μπάνια (του λαού): Τρίμηνο διάστημα στο οποίο δεν γίνεται τίποτα (για να μην χαλάσουν τα Μπ. Τ. Λ.). Αν σε αυτό προσθέσουμε τα δεκαπενθήμερα του Πάσχα και των Χριστουγέννων, τα τριήμερα, τις Εθνικές Εορτές (τρεις με το Πολυτεχνείο), τις τοπικές γιορτές και τα πανηγύρια, τις ονομαστικές εορτές και τα γενέθλια όλων των Ελλήνων, τις αναρρωτικές άδειες, κλπ. βγαίνει ότι μας χρωστάνε και μερικές μέρες αργίας.

Μύκονος: Κλισέ: Σόδομα με ανεμόμυλους.

Μύθοι: Αφθονούν στην Ελληνική Ιστορία. Δείτε και την άλλη πλευρά: Το Κρυφό Σχολειό ουδέποτε υπήρξε. Ο Πατροκοσμάς ήταν φανατικός αντισημίτης. Ο Μακρυγιάννης – μεγαλοκτηματίας, τοκογλύφος και θρησκόληπτος παραληρηματικός οραματιστής. Ο Άρης Βελουχιώτης, serial killer. Ας μην προχωρήσουμε σε σύγχρονές μας μορφές…

Ν

Ναρκωτικά: Η πληγή του αιώνα, η μάστιγα της εποχής, κλπ. κλπ. Οι παραισθησιογόνες ουσίες συντροφεύουν τον άνθρωπο από την αρχή του χρόνου. Η εκβιομηχάνιση, η απαγόρευση και η καταστολή τις έκαναν θανατηφόρες. Μπαμπούλας του μικροαστού, ενοχοποιητικός μηχανισμός της εξουσίας, πακτωλός (χάρη στην απαγόρευση) για τους εμπόρους και τους συνεργούς (συνήθως κρατικούς αξιωματούχους…)
Γιατί διώκεται ο άνθρωπος που φυτεύει μερικά δενδρύλλια χασίς ενώ ο καπνοπαραγωγός επιδοτείται; Και γιατί ο έμπορος ναρκωτικών φυλακίζεται ενώ ο καπνοβιομήχανος (ή ο βιομήχανος ποτών) θεωρείται ευυπόληπτο πρόσωπο. Πόσοι περισσότεροι πεθαίνουν από τα κάπνισμα και το ποτό!

ΝΑΤΟ: Συμμαχία κρατών με σκοπό την στήριξη της Αμερικανικής κυριαρχίας, την καταπίεση και τον εκφοβισμό ελεύθερων λαών και την πραγματοποίηση εγκληματικών «ανθρωπιστικών επεμβάσεων». Το 90% των Ελλήνων είναι εναντίον του ΝΑΤΟ και καταδικάζει τις ενέργειες του. Περιέργως όμως η Ελλάδα παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ και προσυπογράφει όλες αυτές τις ενέργειες. (Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια…)

Νεο-ορθόδοξοι: ρεύμα που μετά την διάδοσή του σε κατώτερα στρώματα έπαψε να είναι in. Οι αρχικοί του δημιουργοί τώρα αποποιούνται τον τίτλο. Ωστόσο φοριέται πολύ από τον μέσο κουλτουριάρη. Να χρησιμοποιείτε τις εκφράσεις «συναμφότερον» και «χαρμολύπη» και να οικτίρετε όποιον δεν τις καταλαβαίνει.

Νεοφιλελευθερισμός: Ολέθρια ιδεολογία. Να είστε εναντίον. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όλα τα παλιά αριστερά σας τσιτάτα και στην θέση του «καπιταλισμού» να βάλετε τον «νεοφιλελευθερισμό». Είναι ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος, πηγή παντός κακού. Προσθέστε: ότι πρόκειται για την ιδεολογία της Θάτσερ (εδώ φτύνετε) και του Ρέηγκαν, ότι οδηγεί στην «κοινωνία των δύο τρίτων», κλπ. Επίσης ταιριάζει με την παγκοσμιοποίηση η οποία είναι αναγκαστικά νεοφιλελεύθερη. (Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι οι έννοιες δεν ταυτίζονται. Ότι όλα τα μεγάλα κινήματα – διεθνιστικός κομμουνισμός, οικουμενικός χριστιανισμός – αποσκοπούσαν στην παγκοσμιότητα. Ότι η παγκοσμιοποίηση είναι πλαίσιο – όχι ιδεολογία – μέσα στο οποίο θα μπορούσε να υπάρξει οτιδήποτε).
Πάντως, αν είστε στην κυβέρνηση, μην ξεχάστε, αφού αναθεματίσετε δεόντως τον νεοφιλελευθερισμό, να εφαρμόσετε τις οικονομικές αρχές του - που είναι δυστυχώς αποτελεσματικές.

Νόμοι: Κλισέ: «Υπάρχουν για να τους παραβαίνουμε». Να θυμίζετε την φράση του Ροΐδη: «Καθ’ ήν στιγμήν πίπτει βροχή νομοσχεδίων, λαμβάνει και ο Ασμοδαίος το θάρρος να υποβάλει το ακόλουθον: «Περί τηρήσεως των κειμένων νόμων».

Ντεριντά (Derrida, Jacques): Να έχετε οπωσδήποτε βιβλία του στη βιβλιοθήκη σας. Να έχετε πάει σε μία διάλεξή του. Να χρησιμοποιείτε την λέξη «αποδόμηση» και «διαφφορά» (να την προφέρετε με δύο «φ»). Να σνομπάρετε όμως την ελληνική εκδοχή του.

Ξ

Ξανθές: πάντα ωραίες και πάντα χαζές (αγγλ. dumb blondes). Επίσης ψυχρές (αλλά τότε γιατί τόσο επιθυμητές;) θεαματικές, περιζήτητες ως συνοδοί. Εν Ελλάδι όλες ψεύτικες, τεχνητές, («οξυζεναρισμένες» τις έλεγαν παλιά). Στο λεξικό του o Flaubert, στο λήμμα «ξανθές» γράφει: «πιο θερμές από τις μελαχρινές (βλ. λήμμα)» και στο «μελαχρινές» γράφει: «πιο θερμές από τις ξανθές (βλ. λήμμα)». Το ίδιο και στις κοκκινομάλλες, τις λευκές και τις μαύρες.

Ξενοκίνητος-η-ο: Ο,τιδήποτε έγινε από Έλληνες – αλλά δεν μας αρέσει. Π. χ. «ξενοκίνητη δικτατορία»: η χούντα. Για όλα τα αρνητικά στην ιστορία μας, εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη.

Ο

Οικοχονδρία: (νεολογισμός, από το υποχονδρία και οικολογία) η μεγάλη διανοητική τσίχλα της τελευταίας εικοσαετίας. Το τέλος του κόσμου αναγγέλλεται κάθε λίγο. Τα αποθέματα πετρελαίου επρόκειτο να τελειώσουν στην δεκαετία του ογδόντα (τώρα θα μας περισσέψουν, όπως το κάρβουνο), το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα μας στέγνωνε (τα τελευταία χρόνια η υφήλιος πνίγεται). Από όλα τα προβλήματα του περιβάλλοντος, με τα οποία μας βομβαρδίζουν, τα περισσότερα είτε είναι μύθοι, είτε αντιμετωπίζονται ήδη από την τεχνολογία. Αλλά οι Οικοχόνδριοι το παίζουν Οικοκασσάνδρες και ολολύζουν αδιάκοπα… (Ουδεμία σχέση με τους σοβαρούς, υπεύθυνους και μελετημένους Οικολόγους που βοήθησαν και βοηθάνε να σωθεί το περιβάλλον).

Ομόνοια: Πλατεία της Αθήνας όπου επετεύχθη ο τετραγωνισμός του κύκλου. Η άλλη έννοια της λέξης έχει περιπέσει σε αχρηστία. (Συνώνυμα: ενότητα, συμπόρευση, συναίνεση, ομοψυχία, σύμπνοια, ή «ολοιμαζίΠασόκ» κατά Τζανετάκον).

Ομοιοπαθητική: Η ιατρική της μόδας. Την κατατρέχουν οι πραγματικοί γιατροί γιατί τους παίρνει το ψωμί. Να αναφέρετε περιπτώσεις θεραπείας και να ξεχνάτε πόσους πήρε στον λαιμό της. Να χρησιμοποιείτε και τον όρο «εναλλακτική ιατρική». Να αναφέρετε το «εναλλακτικό Νόμπελ» που πήρε ο κ. Βυθούλκας (που είναι τόσο Νόμπελ, όσο και εγώ αρχιεπίσκοπος).

Ορθοδοξία: «Επικρατούσα Θρησκεία» (Σύνταγμα). «Κιβωτός του Ελληνισμού». Δεν είναι ακριβώς πια θρησκεία (οι Έλληνες ελάχιστα θρησκεύονται και ακόμα λιγότερο τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες) αλλά συστατικό στοιχείο της παράδοσης και της ταυτότητάς μας. Έχει γραφτεί: «όποιος δεν είναι ορθόδοξος δεν είναι Έλληνας» αλλά και: «όποιος δεν είναι ορθόδοξος δεν είναι χριστιανός». Πιο σωστή η φράση του Εγγονόπουλου: «Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανός, αλλά Ορθόδοξος είμαι οπωσδήποτε»

Ορθός Λόγος: Πρέπει να είστε κατά. Είναι εφεύρεση των Δυτικών (και ο Αριστοτέλης πράκτωρ τους ήταν). Χρησιμοποιείται από εκσυγχρονιστές και άλλους ουτιδανούς που θέλουν να χαλάσουν την Ανατολίτικη μακαριότητά μας. Περιορίζει το πεδίο της εμπειρίας αφήνοντας έξω το συναίσθημα, την πίστη και το πάθος, στα οποία διαπρέπουμε.

Π

Παγκοσμιοποίηση: Να είστε εναντίον – έστω και αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει. Είναι η λέξη-τσίχλα που αντικατέστησε τον ιμπεριαλισμό. (Και εκεί ήμασταν εναντίον, έστω κι αν συμπεριφερόμασταν ως ιμπεριαλιστές στην γειτονιά μας – Βαλκάνια). Μην ακούτε τους αντιδραστικούς που ισχυρίζονται πως η παγκοσμιοποίηση είναι μία φυσική εξέλιξη που άρχισε πριν από αιώνες με τους εξερευνητές, τους θαλασσοπόρους και το διεθνές εμπόριο. Ότι δεν είναι ιδεολογία αλλά μία διαδικασία (κι άρα δεν έχει αξίες – ούτε θετικές ούτε αρνητικές). Ότι το αντίθετο της παγκοσμιοποίησης θα ήταν ο αποκλεισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο κρατισμός και τελικά ο ολοκληρωτισμός. Και ότι το ζητούμενο δεν είναι η αποτροπή της παγκοσμιοποίησης (ανέφικτη) αλλά η εξισορρόπηση των ανισοτήτων μέσα στον ενιαίο κόσμο.

Παναγία: Η μητέρα του Χριστού. Στην Ελλάδα έχει έντονη ερωτική ζωή – αν βασιστεί κανείς στην συνηθέστερη ελληνική βλαστήμια.

Πανεπιστημιακός: άνθρωπος που δεν κατάφερε να γίνει τακτικός καθηγητής - ούτε καν αναπληρωτής - και κρύβεται κάτω από αυτόν τον γενικό τίτλο. Συνήθως φλύαρος, αμαθής αλλά και υπερόπτης (αντιπροσωπεύει την πανεπιστημοσύνη). Όταν κάποιος σας συστήνεται με αυτό τον τίτλο, να κουμπώνεστε. Πληγή των «στρογγυλών» τραπεζιών και των τηλεοπτικών συζητήσεων…

Παπα- : Ανοίξτε τον τηλεφωνικό κατάλογο στα αρχικά «Παπα-οτιδήποτε». Πώς να μην ψηφίσουν τόσοι υπέρ της Εκκλησίας στο δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, αφού οι μισοί Έλληνες κατάγονται από παπάδες;

Παπισμός: Αίρεση της Ορθοδοξίας. Οι οπαδοί της αυτοαποκαλούνται καθολικοί.

Παρά- : Πρόθεση πιο σημαντική για τους Έλληνες από το «Μετά-». Π. χ. η παρά-οικονομία είναι η βασική πηγή ζωής των ανθρώπων και των σκυλάδικων. Η παρά-νόηση είναι ο κύριος τρόπος επικοινωνίας. Η παρανομία είναι ο κανόνας. Η παραψυχολογία αντικαθιστά την ψυχολογία και το παραφυσικό υποκαθιστά το φυσικό.

Παράδοση: Όταν ακούς να επιμένουν πολύ στον όρο παράδοση – να ξέρεις ότι πρόκειται για παράδοση άνευ όρων.

Παρακμή: (συνοδεύεται από κίνηση της κεφαλής και τς τς τς…) «Ζούμε σε εποχή παρακμής». Σε σχέση με τι; Με το «κονιορτοβριθές Άστυ» του Ροΐδη; Την Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή (ελάχιστα δημοκρατική - γυναίκες, δούλοι, μέτοικοι - out). Κάθε παρακμή προϋποθέτει ακμή - η οποία συνήθως δεν ορίζεται - ή εξιδανικεύεται. Συνώνυμα αναμασήματα: «περνάμε κρίση». (Από παιδί το ακούω αυτό). «Ζούμε σε μεταβατική εποχή». (Όλες οι εποχές μεταβατικές είναι - πως αλλιώς; Κάπου οδηγούν, αλλά δεν το ξέρουν).

Παρελθόν: Αν στα νιάτα σας υποστηρίζατε ολοκληρωτικές ιδεολογίες (και καθεστώτα) αλλά ήσασταν αριστερός, αυτό είναι προς τιμήν σας. Αλλιώς, αλίμονό σας. (Βλ. και Δικτάτορες).

ΠΑΣΟΚ: Κίνημα αποτελούμενο από συνδικαλιστές, στελέχη ΔΕΚΟ, μανδαρίνους, θαυμαστές του Ανδρέα, μαζλι με τον γιο του και ένα μοναχικό καθηγητή που προσπαθού να καταλάβουν πως διάβολο βρέθηκαν εκεί μέσα.

Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια: Τρίπτυχο το οποίο επικαλούνται συνήθως διάφορα ρεμάλια που δεν υπηρέτησαν στο στρατό, δεν έχουν το Θεό τους και κερατώνουν συστηματικά τις γυναίκες τους.

Πατριωτισμός: Μάσκα που φοράει ο εθνικισμός για να κινείται πιο άνετα.

Πλάτων: Μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος αλλά ακόμα μεγαλύτερος φασίστας. (Δεν σας τα είπαν αυτά στο σχολείο: Μέχρι και το συζυγικό κρεβάτι σας θα ελέγχανε οι δικοί του άρχοντες! Ποιος «Μεγάλος Αδελφός»; Διαβάστε τους «Νόμους»!).

Πλούσιοι: Πάντα ολίγον (η πολύ) δυστυχείς, μελαγχολικοί και μόνοι. Να αναφέρετε το ρητό: «ο πλούτος δεν φέρνει την ευτυχία». (Αν όμως το αναφέρει πρώτος ο συνομιλητής σας να θυμίσετε την Francoise Sagan: «Καλύτερα να κλαίς σε Rolls Royce παρά σε λεωφορείο»). Όλοι τους πλησιάζουν για τα λεφτά τους - δεν έχουν πραγματικούς φίλους. Η απύθμενη μοναξιά των Κροίσων. Παραδείγματα: από τον βασιλέα Μίδα μέχρι την Χριστίνα Ωνάση. (Αναφορά και στην Αθηνούλα). Συμπονέστε τους. Μετά, πηγαίνετε να κάνετε το παν για να αποκτήσετε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα…

Πλούσιοι (ΙΙ): Κλισέ: «το εισόδημα των δέκα πλουσιότερων ανθρώπων στη γη είναι μεγαλύτερο από το εισόδημα Χ (ο αριθμός κυμαίνεται) χωρών του Τρίτου Κόσμου». Και λοιπόν; Αν καταργούσαμε τους δέκα (ή και εκατό) πλούσιους θα ανέβαινε το εισόδημα των άλλων; (Μάλλον θα έπεφτε…).

Ποδήλατο: Απόλυτα ΙΝ. Το ιδανικό μέσο μεταφοράς. Είναι οικολογικό, αθόρυβο, σας γυμνάζει και σας κρατάει νέους. (Είναι επίσης σίγουρος τρόπος αυτοκτονίας μέσα στην Αθηναϊκή κυκλοφορία).

Ποίηση: Η δόξα και η ασθένεια των Ελλήνων. Αρχίζει με τον Ελύτη και τελειώνει (κυριολεκτικά) με τον κάθε συνταξιούχο και απόστρατο που βγάζει συλλογή. Οι Έλληνες έχουν κατά κεφαλήν τους περισσότερους γιατρούς και ποιητές στην Ε. Ε. Το 2001, έκαναν απόβαση στην Φραγκφούρτη με τριάντα ποιητές.

Πόλη: Οι συνηθισμένοι χαρακτηρισμοί είναι: απάνθρωπη, αλλοτριωτική, μαζική, τσιμεντούπολη. Να θρηνείτε τον «θάνατο της γειτονιάς» (αλλά όχι του κουτσομπολιού) και να αναφέρεστε στην: «μοναξιά της τσιμεντούπολης».

Πολιτικοί Όμιλοι: Ιδρύστε κι εσείς ένα - δεν θα σώσετε την Ελλάδα αλλά θα κάνετε καλές γνωριμίες. Κάθε λίγο δημιουργούνται και νέοι. «Παρέμβαση», «Πολιτεία», «ΟΠΕΚ», «Ένωση Πολιτών» Το μανιφέστο όλων αρχίζει πάντα με τη φράση: «δεν είμαστε κόμμα…» Φαίνεται όμως πως οι Έλληνες μόνο κόμματα γνωρίζουν και στηρίζουν - κι ας τα βρίζουν…

Πολιτικό Κόστος: Το κόστος που πληρώνει η Ψωροκώσταινα και δεν πάει μπροστά. Τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να ονομάζεται «πολιτικός Κώστας».

Πολιτικός Γάμος: Είμαστε υπερήφανοι που τον έχουμε (δείγμα εκσυγχρονισμού) αλλά ποτέ δεν τον ασκούμε. Δεν θα ισχύσει ποτέ αν δεν θεσπιστεί και η «πολιτική κηδεία» (ή ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους).

Πολυεθνικές: Η μάστιγα της εποχής μας. Όλοι τις αναθεματίζουν. Ωστόσο είναι η μόνη βιώσιμη μορφή μεγάλης επιχείρησης σήμερα. Μπορεί να επενδύει σε έρευνα και πρωτοποριακή τεχνολογία. (Όλα τα φάρμακα που σας γιατρεύουν βγήκαν από τα εργαστήρια των πολυεθνικών – οι κρατικές επιχειρήσεις δεν έχουν εφεύρει ή εξελίξει τίποτα). Το μέγεθος και η δύναμή τους τις βοηθάει να εκμεταλλεύονται και να παρανομούν. Άρα χρειάζονται πολυεθνικό έλεγχο. (Καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να τις ελέγξει). Άρα περισσότερη (και όχι λιγότερη) παγκοσμιοποίηση.

Πρόεδρος: Αυτός που (απλά) προεδρεύει. Και στην Ελληνική Δημοκρατία και στις ΗΠΑ και στις μεγάλες εταιρίες, (πρόεδρος Δ. Σ.) άτομο χωρίς εξουσία.

Προσηλυτισμός: Οποιαδήποτε δραστηριότητα κάνουν άλλες – μη ορθόδοξες –εκκλησίες ή θρησκείες στην Ελλάδα.

Πτυχίο: Μαγικό χαρτί που οδηγεί σε πρόσληψη ή διορισμό. Δεν έχει σημασία αν το πήρατε παπαγαλίζοντας ή το αγοράσατε από ανατολικό Πανεπιστήμιο. Από την στιγμή που το έχετε, είστε «αδιόριστο κάτι» (π. χ. αδιόριστος εκπαιδευτικός) που απαιτεί διορισμό.

Ρ

Ρατσισμός: Ως γνωστόν οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές – και γι αυτό είναι ανώτεροι από όλους τους άλλους λαούς. Εκτός αν πρόκειται για σκυλιά, όπου οι Έλληνες είναι ρατσιστές διότι προτιμούν τις ακριβότερες ράτσες. Αφού κάνουν την επίδειξη τους αγοράζοντας μολοσσούς, πολικά χάσκυ (που λιώνουν στη ζέστη) και ντόμπερμαν, μετά τα αναθέτουν στις Φιλιπινέζες τους.

Ρεμπέτικα: Εθνικό Κεφάλαιο. Μέχρι την δεκαετία του 60 οι αστοί τα απαγόρευαν διότι τα θεωρούσαν χυδαία. Μετά τα αποδέχθηκαν και τα μιμήθηκαν – οπότε τα έκαναν χυδαία.

Ρωμαϊκός Πολιτισμός: Ποιος πολιτισμός; Ως ακραιφνής Έλλην δικαιούσθε να αγνοείτε και να περιφρονείτε παντελώς τους Λατίνους. Μια κουλτούρα μαϊμού, κακή μίμηση της ελληνικής. Άλλωστε ποιόν έχουν να επιδείξουν; Τον Βιργίλιο (κακέκτυπο του Ομήρου), τον Κάτουλλο (μιμητή της Σαπφώς) και τον Σενέκα (αντέγραψε τους Στωικούς). Αν στις διακοπές σας συναντήσετε ερείπιο Ρωμαϊκής εποχής να το σνομπάρετε. Κι αυτό κόπια των ελληνικών. Να μη μιλήσουμε για γλυπτική η ζωγραφική… Το πολύ-πολύ να δεχθείτε πως οι Ρωμαίοι έφτιαχναν δρόμους και νόμους…

Ρώσοι: Ορθόδοξοι, «αδελφοί», πίνουν πολλή βότκα για ξεχνούν τον πόνο τους. Διαθέτουν άφθονη «ψυχή» (μαζί με το πετρέλαιο το μόνο εξαγώγιμο προϊόν τους). Ζουν ανάμεσα στην φτώχεια, την Ορθοδοξία και την Μαφία. Τους κυβερνούσε (και τους κυβερνά) η KGB. Καταπιέζουν τους Τσετσένους - αλλά εφόσον είναι «αδελφοί» δεν μας πολυπειράζει.

Σ

Σάτιρα: Το πιο δύσκολο είδος έντεχνου λόγου – και το πιο σπάνιο. Στην Ελλάδα δεν είναι πολύ δημοφιλές γιατί ενοχλεί. (Το ευθυμογράφημα φέρνει γέλιο, αλλά ο σαρκασμός πονάει). Κι επειδή οι Έλληνες δεν ανέχονται την κριτική (ιδιαίτερα την ειρωνική) αμύνονται. Όπως έγραφε ο Ροΐδης, ονομάζουν τους σατιρικούς τους «ευφυολόγους, και παν ότι δήποτε εκ του στόματος ημών εξεπορεύθη, ευφυολογία»…

Σεισμολόγοι: Συμπαθής τάξη επιστημόνων που προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε μετεωρολόγους. Μέχρι στιγμής, στο θέμα των προβλέψεων, είναι πιο κοντά στους αστρολόγους.

Σέρβοι: επίσης «αδελφοί». Θύματα διεθνούς συνωμοσίας (όπως κι εμείς). Υπάρχουν μόνο καλοί και καλύτεροι Σέρβοι. (Οι καλύτεροι είναι οι παλιοί. Να υπερασπίζεστε Κάραζιτς, Μλάντις και κυρίως Μιλόσεβιτς. Μπορεί να καταπίεσαν και να έσφαξαν μερικούς – αλλά ήταν μουσουλμάνοι ή καθολικοί, άρα αναλώσιμοι).

Σημαία: Σύμβολο του Έθνους. Άλλοι δακρύζουν. Άλλοι σκέπτονται πως είναι ένας έξυπνος τρόπος για τους ηγεμόνες να μην πληρώνουν πια μισθοφόρους.

Σκάφος (ή κότερο, η γιοτ): Ι. Χ. της θάλασσας. Απαραίτητο. «Το να ταξιδεύεις στα νησιά χωρίς σκάφος, είναι σαν να πηγαίνεις εκδρομές με το ΚΤΕΛ».

Σκόπια: Χώρα στα βόρεια σύνορά μας, άγνωστη και ανύπαρκτη για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Σκοτεινές δυνάμεις: αυτές που κινούν τον κόσμο. (Βλ. συνομωσία, Βατικανό, Εβραίοι, Μασόνοι κλπ.).

Σοσιαλισμός: Το αντίθετο του καπιταλισμού (βλ. λέξη) που όσο περνάει ο χρόνος του μοιάζει περισσότερο. Προσπαθεί να μοιράσει τον πλούτο που παράγει ο καπιταλισμός. Μερικές φορές στην προσπάθειά του σκοτώνει την χρυσοτόκο όρνιθα – και μετά μοιράζει φτώχεια.

Σταλινισμός: Θέση παρωχημένη (επισήμως) αλλά ακόμα ζωντανή μέσα στα γραπτά πάρα πολλών τέως οπαδών της που, όσο κι αν παριστάνουν τους δημοκράτες, εξακολουθούν να παραμένουν βαθύτατα δογματικοί, πουριτανοί και μισαλλόδοξοι. (Οι περισσότεροι γράφουν σε δεξιές εφημερίδες…)

Συναγερμός: μηχανισμός που τοποθετείται σε σπίτια και αυτοκίνητα από υπερήφανους ιδιοκτήτες για να υπογραμμίσουν την ιδιοκτησία τους. Ενοχλεί συνήθως τους γείτονες και όχι τους κλέφτες.

Συνδικαλιστές: Άνθρωποι μηδέποτε εργασθέντες που (ισχυρίζονται ότι) εκπροσωπούν τους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα μάχονται για τα συμφέροντα προνομιούχων μειοψηφιών – με πρώτη τους εαυτούς τους.

Συνέχεια: Μύθος (βιολογικά ανυπόστατος) των κομπλεξικών λαών για να ανορθώσουν το εγώ τους. (Π. χ. οι Ιταλοί δεν έχουν ανάγκη να καυχηθούν πως είναι η συνέχεια των Ρωμαίων).

Σύνταγμα: Πλατεία της Αθήνας που αναθεωρείται συχνά και κάθε φορά γίνεται χειρότερη.

Συντηρητικός: Το αντίθετο του προοδευτικού. Κάποτε οι Δεξιοί ήταν συντηρητικοί και οι Αριστεροί προοδευτικοί. Τα πράγματα μπερδεύτηκαν στο τέλος του αιώνα. Π. χ. στην Ρωσία, συντηρητικοί είναι οι Κομουνιστές.

Συνομωσία (διεθνής): Όπως είναι γνωστό το «διεθνές διευθυντήριο» (αλλιώς: «ξένα κέντρα») μέρα-νύχτα βυσσοδομεί εναντίον των Ελλήνων. Γι αυτό μας απελευθέρωσαν στο Ναβαρίνο – για να μπορούν να συνωμοτούν εναντίον μας. Γι αυτό μας εκτρέφουν (με «πακέτα») και μας επέτρεψαν (ως μόνο κράτος της περιοχής) να πολλαπλασιάσουμε την έκτασή μας .

Σχετικότητα: Όπως είπε ο Αϊνστάιν: «όλα είναι σχετικά». Αν θέλετε να εντυπωσιάσετε, θυμηθείτε και την «απροσδιοριστία» του Χάιζενμπεργκ. Κάτι ανάλογο θα σημαίνει και αυτή. Περίπου.

Τ

Ταξικός: Που αφορά τα ταξί. Η πάλη των τάξεων έγινε πάλη των ταξί. Όλοι υποκλίνονται, προσκυνάνε και παρακαλάνε τους ταξικούς κυρίαρχους (ή ταρίφες).

Τάξις: Κλισέ: Προσπάθησαν να βάλουν Taxis στις εφορίες αλλά απέτυχαν.

Ταυτότητες: Καρτούλες προς χρήσιν μπάτσων και αρχιεπισκόπων. Οι πρώτοι τις χρησιμοποιούν για την εξακρίβωση των στοιχείων σας – οι δεύτεροι για να συλλέξουν ψήφους.

Τεχνολογία: Το συνηθισμένο επίθετο είναι «απάνθρωπη». (Εκτός αν είναι ιατρική και σας κάνει καλά). Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι Έλληνες φοβούνται την τεχνολογία (αλλά όχι τα προϊόντα της –π. χ. αυτοκίνητα και κινητά). Γι αυτό και παραδοσιακά σπουδάζουν δικηγόροι, γιατροί, φιλόλογοι ή αρχιτέκτονες.

Τζιπ (η τετρακίνητα ή 4Χ4). Το αυτοκίνητο – κλισέ στο γύρισμα του αιώνα. Must. Πρόκειται για οχήματα εκτός δρόμου που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά εντός δρόμου (και εντός πόλεως). Είναι ογκώδη, δυσκίνητα, ανασφαλή, ενεργοβόρα και αντικοινωνικά. Όμως σε «ανεβάζουν» με τον όγκο και το ύψος τους. Κάνουν τους άντρες να νιώθουν πιο άντρες και τις γυναίκες να νιώθουν άντρες. Ισχύει ο κανόνας: όσο πιο λεπτοκαμωμένη η γυναίκα – τόσο πιο ογκώδες το τετρακίνητο.

Τηλεόραση: Να την παρακολουθείτε, αλλά να την φτύνετε. Να είστε εναντίον των εκπομπών που βλέπετε (σήριαλ, ρεάλιτυ σόου, κλπ.) και υπέρ των εκπομπών που δεν βλέπετε (ντοκιμαντέρ, μορφωτικά, κτλ.)

Τζινς: Η (αμερικάνικη) στολή των περισσότερων αντι-αμερικανών.

Τοπικισμοί: όλοι οι Κεφαλλονίτες βλάσφημοι, όλοι οι Καλαματιανοί απατεώνες, όλοι οι Χιώτες αφελείς (και οι εφοπλιστές;) όλοι οι Κερκυραίοι μουσόφιλοι, όλοι οι Κρητικοί αγροίκοι, κλπ. (Τα ακούει κανείς αυτά και από σοβαρούς ανθρώπους).

Τουρισμός: Άρμεγμα Κουτόφραγκων (που σπάνια ξανάρχονται…)

Τουρκία: Ο κακός και επιθετικός γείτονας. (Παραδόξως, τα τελευταία 150 χρόνια, μόνον εμείς της έχουμε επιτεθεί: Το 1897, το 1912 και το 1922. Ακόμα και το 1974 στην Κύπρο, εμείς ξεκινήσαμε με το πραξικόπημα και τον Τουρκοφάγο Σαμψών…).

Τούρκοι: όλοι μπουνταλάδες, βάρβαροι, άξεστοι, απολίτιστοι (εξαιρούνται ο Ναζίμ Χικμέτ και ο Αζιζ Νεσίν). Καταπιέζουν τους Κούρδους. (Θα καταπίεζαν και Έλληνες αλλά δεν έχουν μείνει πολλοί).

Τσιγγάνοι: Είναι βέβαια όλοι κλέφτες και βρόμικοι – αλλά αν τους ονομάζετε «Ρομά», αντί για γύφτους, δείχνετε πως δεν τους αντιμετωπίζετε ρατσιστικά.

Τσόμσκυ (Noam Chomsky): Η ιδανική περίπτωση. Διάσημος Αμερικανός διανοούμενος που βρίζει τους Αμερικανούς. Να τον λατρεύετε για εντελώς λάθος λόγους: Όχι για την πολύ αξιόλογη επιστημονική του δουλειά στην γλωσσολογία (που αγνοείτε παντελώς) αλλά για τις πολιτικές του απόψεις.

Υ

Υπερηφάνεια (εθνική): Το 93% των Ελλήνων είναι υπερήφανοι που γεννήθηκαν Έλληνες. Φαίνεται ότι αυτό και μόνο τους αρκεί - και γι αυτό δεν προσπαθούν ιδιαίτερα για πρόσθετα επιτεύγματα.

Φ

Φαλμεράγιερ: Ανθέλλην. (Βλ. λέξη). Να τον αναθεματίζετε – χωρίς να έχετε ποτέ μάθει τι έγραψε. Να κάνετε λίστες ανθελλήνων και να τις μνημονεύετε στις εθνικές εορτές.

Φεστιβάλ (ελληνικά): Μεγάλες ή μικρές οικονομικές κομπίνες – με πρόσχημα την τέχνη.

Φιλιπινέζες: Όλες χαμογελαστές, πρόθυμες και ήμερες. Αλλά αθεράπευτα καθολικές (γι αυτό και δεν «κάθονται» στο αφεντικό). Τέλος πάντων, τώρα που και η κουτσή Μαριώ έχει αποκτήσει Φιλιπινέζα - για τους in είναι out. Το in τώρα είναι Αιθίοψ μπάτλερ με Πολωνέζα καμαριέρα. (Κι αυτές καθολικές αλλά πιο βολικές).

Φράγκοι (συνήθως Κουτόφραγκοι): Οι αφελείς, εύπιστοι, ξενέρωτοι και κρυόκωλοι Δυτικοί. Δεν ξέρουν να ζήσουν. Όλο εργασία και οργάνωση. Εκτός από μερικούς Ναπολιτάνους, δεν έχουν πιάσει το νόημα της ζωής.

Φρούτα (ή Φρουτάκια): Τυχερά παιχνίδια που είναι γλυκά και νόμιμα μέσα στα καζίνο – παράνομα και ξινά απέξω.

Φτώχεια: Σύμφωνα με τα δηλωμένα εισοδήματα, δύο εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι μισοί από αυτούς κυκλοφορούν στην παραλιακή με Γκραν Τσερόκι. (Αθάνατη παραοικονομία…)

Φουκουγιάμα: Να χαμογελάτε ειρωνικά όταν μιλάνε για «Το Τέλος της Ιστορίας» (έστω κι αν δεν έχετε ιδέα τι εννοούσε ο Φουκουγιάμα - ή μάλλον ο Kojeve και ο Hegel).

Φύλο (ισχυρό): Αυτό που ζει (κατά μέσον όρο) επτά χρόνια λιγότερο από το ασθενές.

Χ

Χάμπουργκερ: Σκουπιδοφαγητό (junk food) δημιούργημα των ΜακΝτόναλντ, Ουέντυ και άλλων αμερικάνικων φαστφουντάδικων. Να είστε κάθετα εναντίον – έστω κι αν το βρίσκετε νόστιμο. Αν δεν αντέχετε στον πειρασμό, να το αγοράζετε «για τον μικρό ανεψιό σας» και να το τρώτε κρυφά – αλλιώς κινδυνεύετε να βγάλετε κακό όνομα.

Χανούμισσες: Οπαδοί της ΑΕΚ. Επίσης: Μέλη χαρεμιού.

Χάντινγκτον (Samuel P. Huntington): Θρασύτατος Αμερικανός ο οποίος τόλμησε να υποστηρίξει πως, πολιτιστικά, δεν ανήκουμε στη Δύση. Η θέση του ενόχλησε περισσότερο τους κορυφαίους αντιδυτικούς στοχαστές μας. Οι οποίοι φρονούν ότι βεβαίως δεν ανήκουμε στην Δύση, αλλά επειδή το θέλουμε εμείς και όχι επειδή θα μας το πει ο πρώτος τυχαίος Αμερικανός!

Ψ

Ψυχολογία: Η επιστήμη των ψυχικών φαινομένων. Στην διεστραμμένη χρήση γλώσσας συντάσσεται με το «μία» και σημαίνει «ψυχολογική κατάσταση». («Η ομάδα έχει μία καλή ψυχολογία»).

Ω

Ωιμέ!: επιφώνημα (υπό εξαφάνιση) που απαντά μόνο στις μεταφράσεις των τραγικών. Ακούγεται στην Επίδαυρο και σε άλλα αρχαία θέατρα. Το λένε συχνότερα οι θεατές, μετά από δύο ώρες στο πέτρινο κάθισμα.

Τι εκπτώσεις έκανα στην ζωή μου

Συνέντευξη στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου.



Τρεις είναι οι εκπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ – αλλά και οι τρεις είναι μεγάλες:

1. Το ότι μετά τις σπουδές μου στην Γερμανία κι ενώ είχα αρχίσει να κερδίζω χρήματα από την συγγραφική μου δουλειά, υπέκυψα στην πίεση των γονιών μου (ιδιαίτερα της μητέρας μου) και γύρισα στην Ελλάδα. Δεν μπόρεσα να ξαναφύγω. Έτσι, όπως είπε ένας Γερμανός φίλος εκείνων των χρόνων: «ο πιο ταλαντούχος ανάμεσά μας, πήγε και θάφτηκε στην επαρχία». (Όλοι οι παλιοί μου σύντροφοι είναι πανευρωπαϊκά – και μερικοί παγκόσμια – γνωστοί).


2. Το ότι αναγκάστηκα, για βιοπορισμό, να δουλέψω 20 χρόνια στην διαφήμιση. Η δουλειά ήταν ενδιαφέρουσα και ερεθιστική, μου έδωσε την οικονομική μου ανεξαρτησία – αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Βέβαια είμαι υπερήφανος που πέρασα από ένα δύσκολο χώρο χωρίς να κάνω συμβιβασμούς – και είχα την δύναμη να φύγω την εποχή που η εταιρία μου ήταν στο ζενίθ της.


3. Εδώ και μερικά χρόνια αναγκάζομαι να κάνω εκπτώσεις στις δυνάμεις μου. Παζαρεύω βέβαια σκληρά – κι ακόμα αντέχω να εργάζομαι 100 ώρες την εβδομάδα – αλλά για πόσο; Δεν υπάρχει μεγαλύτερος συμβιβασμός από την φθορά…

Συνέντευξη στο Esquire

* Όταν εγώ δούλευα στη διαφήμιση δεν είχε καθόλου καλή φήμη ως επάγγελμα. Η μητέρα μου δεν έλεγε ποτέ ότι είμαι διαφημιστής. Την ρωτούσαν τι δουλειά κάνει ο γιος σου και έλεγε ότι έχει σπουδάσει φιλοσοφία στη Γερμανία και ασχολείται με κάτι επιχειρήσεις. Ντρεπόταν.

* Βλέπω πολλούς ανθρώπους που γερνάνε και παραιτούνται. Μαραζώνουν. Εγώ όσο γερνάω επιταχύνω. Γκαζώνω. Επειδή έχω λιγότερο χρόνο στη διάθεσή μου, γκαζώνω για να ζήσω πιο πολλά πράγματα. Αυτό δεν νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτικό. Είμαι λίγο παράφρων.

* Όσο περνούν τα χρόνια έχεις την εντύπωση ότι αλλάζεις, ότι τώρα ξέρεις περισσότερα από όσα ήξερες πριν από τριάντα χρόνια. Αμ δε. Απλώς τώρα τα εκφράζεις διαφορετικά.

* Η τεχνολογία με κρατάει ζωντανό και ξύπνιο. Κάθε μέρα κάτι γίνεται. Είναι ο μόνος χώρος στον οποίο κάτι γίνεται. Σε άλλους δεν γίνεται τίποτα, σε άλλους πηγαίνουμε και ανάποδα.

* Αν κάποιος ήθελε να με περιγράψει με μία λέξη, αυτή θα ήταν η «περιέργεια». Περιέργεια σε όλα τα επίπεδα. Διανοητική, φιλοσοφική, ότι θέλετε. Διέλυα τα παιχνίδια μου ως παιδί. Δεν τα έσπαγα –τα αποσυναρμολογούσα. Και μετά τα επανασυναρμολογούσα. Στα 13 μου έφτιαξα το πρώτο μου τεχνολογικό επίτευγμα, για το οποίο είμαι ακόμα και τώρα υπερήφανος: Ένα ραδιόφωνο με γαληνίτη. Με ένα χαρτόνι, ένα πηνίο, ένα κομμάτι γαληνίτη, ένα χερούλι, μια ακίδα και ένα ζευγάρι ακουστικά μπορούσες να ακούσεις τους δύο σταθμούς της εποχής, χωρίς ρεύμα ή μπαταρίες. Είχα βρει τις οδηγίες σε ένα αμερικανικό περιοδικό.

* Η ετεροθαλής αδερφή μου παντρεύτηκε έναν ξυλέμπορο. Ήταν ο μεγαλύτερος χομπίστας κατασκευαστής που έχω συναντήσει ποτέ. Ήταν τραγικό το ότι ασχολιόταν με εμπόριο ξύλων. Αν είχε γίνει μηχανικός ή μηχανολόγος θα ήταν κορυφαίος. Εγώ τον παρακολουθούσα ως παιδί να φτιάχνει τα πιο απίθανα πράγματα. Χρησιμοποιώντας μια ντιζελομηχανή έφτιαξε μόνος του μια αυτοσχέδια γεννήτρια για το σπίτι του στο Μάτι. Έφτιαξε βάρκα με καμπίνα, και έβαλε μέσα οκτακύλινδρη μηχανή από λιμουζίνα που είχε φάει έναν όλμο στα Δεκεμβριανά. Τον παρακολουθούσα και μάθαινα. Ήταν εντυπωσιακό το πώς συνεννοούνταν με το υλικό. «Δεν πρέπει ποτέ να βιάζεις τα πράγματα», μου έλεγε. «Πρέπει να πηγαίνεις με το δικό τους το ρυθμό. Όταν πας να βιδώσεις τη βίδα και δεν βιδώνει καλά, μην τη ζορίσεις. Γύρνα πίσω και ξαναδοκίμασε». Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε να χρησιμοποιώ τα χέρια μου, να φτιάχνω πράγματα. Κι αυτό το εκμεταλλεύομαι ακόμα. Εδώ και 15 χρόνια όλους τους υπολογιστές μου τους έχω συναρμολογήσει μόνος μου. Και συναρμολογώ και των φίλων μου, ανάλογα με τις ανάγκες τους.

* Πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή το 1985. Θυμάμαι το μακαρίτη τον Οδυσσέα Ελύτη που ερχόταν στο σπίτι μερικές φορές, και του έδειχνα πώς δουλεύω. Ο Ελύτης δεν έγραφε στο χέρι, χρησιμοποιούσε γραφομηχανή. Επειδή ήταν ψείρας και τελειομανής, έγραφε σελίδες, και όταν κάτι δεν του άρεσε, το πέταγε όλο. Δεν μπορούσε να διορθώνει και να μουτζουρώνει. «Αυτό που κάνεις», μου έλεγε για τον υπολογιστή «είναι το όνειρο της ζωής μου. Μακάρι να το είχα προλάβει».

* Τεχνολογία και λογοτεχνία δεν είναι διαφορετικά πράγματα –είναι το ίδιο, γυρισμένο τα μέσα έξω.

* Στη ζωή μου έχω κάνει πέντε επαγγέλματα. Υπήρξα συγγραφέας, διαφημιστής, συνεργάτης ΜΜΕ (εφημερίδων, περιοδικών, τηλεόρασης, ραδιοφώνου), φωτογράφος, και κομπιουτεράς. Όλα αυτά τα έκανα ως επαγγελματίας.

* Καμία δικτατορία δεν θα επιζούσε αν το 100% των ανθρώπων ήταν εναντίον της. Μπορεί να επιζήσει με το να έχει το 30% οπαδούς, το 50% αδιάφορους και ένα 20% εναντίον της. Αλλά καμία δεν επιζεί αν είναι όλοι εναντίον.

* Οι θρησκείες τώρα τελευταία μοιάζουν πράγματι να έχουν δυναμώσει. Μοιάζουν να καταλαμβάνουν τη θέση που παλιά καταλάμβαναν οι ιδεολογίες. Μετά την κατάρριψη του κομμουνισμού συνέβησαν περίεργα φαινόμενα, όπως για παράδειγμα η κυρία Κανέλη. Η οποία είναι κομουνίστρια και πιστή ταυτόχρονα. Σαν να λες ξύλινο σίδερο. Δεν μπορεί να είσαι κομμουνιστής και χριστιανός μαζί. Το ένα αναιρεί το άλλο. Κι όμως, βλέπετε ότι σχεδόν όλα τα αριστερά κόμματα το γύρισαν είτε στον εθνικισμό είτε στη θρησκεία, είτε και στα δύο.

* Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή σε δύο μεγάλους πολιτιστικούς χώρους, τον αγγλοσαξονικό και τον γαλλόφωνο, έχουν βγει δύο βιβλία που έχουν γίνει best seller. Το “The God Delusion” του Ρίτσαρντ Ντόκινς, και «Η Πραγματεία της Αθεολογίας» του Μισέλ Ονφρέ. Αυτοί είπαν κάτι που ψιθυρίζεται εδώ και καιρό αλλά δεν το φωνάζει κανένας –εγώ που το έχω φωνάξει το έχω πληρώσει αρκετά: Ότι η θρησκεία είναι δηλητήριο. Ότι ο Θεός βλάπτει.

* Ο αθεϊσμός δεν είναι κουσούρι. Σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Ότι έχεις ένα μυαλό που λειτουργεί.

* Μας έχει φάει η πολιτική ορθότητα, και δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Όταν βγήκε ο Μισέλ Ουελμπέκ στη Γαλλία και είπε ότι ο μωαμεθανισμός είναι θρησκεία για βλάκες και ότι λέει πράγματα που κανένας καλλιεργημένος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί, έπεσαν να τον φάνε. Όχι μόνο οι θιγόμενοι –αλλά και οι διανοούμενοι, λέγοντας ότι δεν μπορείς να θίγεις το θρησκευτικό συναίσθημα των άλλων ανθρώπων. Δεν θα προσπαθούσα ποτέ να πείσω έναν πιστό να μην πιστεύει. Αλλά το να εκφράζω την άποψή μου για το διανοητικό επίπεδο μιας θρησκείας είναι δικαίωμά μου.

* Θα έπρεπε έξω από τις εκκλησίες να υπάρχουν πινακίδες που να λένε «Προσοχή, η θρησκεία κάνει κακό», όπως στα τσιγάρα.

* Μια Κυριακή του Πάσχα είχα πάει στην Κέρκυρα. Ήταν μια εποχή δύσκολη, γιατί είχα μόλις χωρίσει στο δεύτερο γάμο μου. Κάθε χρόνο με τη γυναίκα μου πηγαίναμε στην Κέρκυρα, κι εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να πάω μόνος μου. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πολύ καλή ιδέα. Νωρίς το πρωί του Πάσχα, ενώ η Κέρκυρα κοιμόταν, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και γύρισα πίσω. Διέσχισα μια Ελλάδα που ήταν άδεια. Το αυτοκίνητό μου τότε ήταν μια Porsche Targa. Την είχα ανοιχτή και μου έρχονταν όλες οι μυρωδιές της άνοιξης. Περνούσα από τα χωριά και μύριζα τους οβελίες. Ήταν Μάης, όλη η Ελλάδα ήταν ανθισμένη. Ήταν η καλύτερη διαδρομή που έκανα ποτέ.

* Η τέλεια διαδρομή είναι σαν αυτό που έλεγε ο Βάγκνερ, ένα Gesamtkunstwerk. Προϋποθέτει έναν καλό οδηγό. Ένα αυτοκίνητο που να είναι συμπλήρωμά του, που τον εκφράζει, κι ας μην είναι Porsche ή Ferrari. Έναν δρόμο ενδιαφέροντα, που έχει κινήσεις, στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες. Ένα συναρπαστικό τοπίο γύρω απ’ το δρόμο, μια ενδιαφέρουσα καιρική κατάσταση, και τέλος την κατάλληλη μουσική, προσαρμοσμένη και στη χορογραφία του δρόμου, τη διάθεση του οδηγού, τις καιρικές συνθήκες, και το χαρακτήρα του τοπίου. Δεν μπορείς να περνάς τις Άλπεις και να ακούς ένα μπουζουκάκι. Θα βάλεις Βάγκνερ, Λιστ, Μάλερ, μεγάλους συμφωνιστές. Ενώ αντίθετα αν κάνεις βολτίτσες στα μικρά δρομάκια της Κέρκυρας θα βάλεις Χατζιδάκι.

* Αν πεις στον Έλληνα ότι ο Μπιλ Γκέιτς έχει 50 δισεκατομμύρια δολάρια, θα φανταστεί ότι τα έκλεψε, ότι τα χρωστάει σε κάποιους. Αν του πεις ότι τα έβγαλε απ’ το μυαλό του και πλούτισε και πολύ κόσμο που δούλεψε μαζί του, δεν μπορεί να το δεχτεί. Υπάρχει η αίσθηση ότι το κέρδος είναι κλοπή, ότι κάθε επιχειρηματική διαδικασία ενέχει και ένα ποσοστό απάτης. Και δεν ξεχωρίζουν καθόλου τον δημιουργό-επιχειρηματία που χτίζει πράγματα, από το λαμόγιο που παίρνει μίζες και είναι παράσιτο, δεν δημιουργεί τίποτα.

* Η κυβέρνηση διαμορφώνει ως ένα βαθμό την κοινή γνώμη, αλλά επειδή καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει την κοινή γνώμη, την ακολουθεί κιόλας. Είναι όπως το αυγό με την κότα.

* Το Ίντερνετ είναι για μένα το σημαντικότερο πράγμα που εφεύρε ο άνθρωπος σε όλη του την ιστορία. Είμαι πανευτυχής που το πρόλαβα.

* Το blog μου το ξεκίνησα για πλάκα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα έργο. Και είναι κατά πάσα πιθανότητα το τελευταίο μου σημαντικό έργο, και ίσως και το πιο αξιόλογο. Τα δύο blogs που έχω φτιάξει μαζί έχουν γύρω στα 300 δικά μου posts και γύρω στις 60.000 comments. Είναι ένα νούμερο ασύλληπτο.

* Παλιά που συνεργαζόμουν με εφημερίδες πολλές φορές προσπάθησαν να με πείσουν να γράφω κάθε μέρα. Και τους έλεγα ότι δεν γίνεται. Δεν μπορώ. Μια φορά την εβδομάδα, και πολύ είναι. Κι αυτό ήταν λογικό, γιατί εγώ ποτέ δεν έγραψα δημοσιογραφικά. Έγραφα πάντα σαν συγγραφέας. Τώρα έχω φτάσει στο σημείο να γράφω πράγματι ένα κείμενο την ημέρα. Κι αυτό οφείλεται μόνο και μόνο στο ότι έχω το κοινό μου μπροστά μου.

* Το blog για ένα συγγραφέα είναι κάτι φανταστικό. Το βιβλίο είναι σαν μια μποτίλια στο πέλαγος –την πετάς και δεν ξέρεις που θα φτάσει, ποιος θα την ανοίξει. Στο blog ο συγγραφέας είναι σαν τον ηθοποιό –έχει το κοινό απέναντί του και νιώθει την αντίδρασή του, και στο τέλος εισπράττει και το χειροκρότημα ή την αποδοκιμασία. Το blog είναι ένα έργο που συμπεριλαμβάνει και τους αναγνώστες. Είναι σαν ένα βιβλίο που περιέχει και όλες τις σημειώσεις που έχουν κάνει στα περιθώρια όλοι όσοι το διάβασαν.

* Μία φορά έκανα αναζήτηση του εαυτού μου στο Technorati, και βρήκα, περί τις 2500 αναφορές του ονόματός μου σε άλλα blogs. Άρχισα να διαβάζω και ένιωσα κατάθλιψη. Έπεφτε το βρίσιμο της αρκούδας.

* Αγαπώ τα τεχνολογικά πράγματα που με προεκτείνουν σαν άνθρωπο. Και το πλυντήριο και το ασανσέρ είναι τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά δεν με συναρπάζουν. Και δεν συναρπάζουν κανένα -έχετε δει κάποιον να πλένει το πλυντήριό του τις Κυριακές; Το αυτοκίνητο είναι η κινητική μου προέκταση. Η φωτογραφία είναι προέκταση του ματιού μου. Ο υπολογιστής είναι προέκταση του μυαλού μου, της μνήμης μου. Το κινητό τηλέφωνο είναι η προέκταση της ικανότητάς μου να επικοινωνώ. Αυτές είναι οι πλευρές της τεχνολογίας που αγαπώ. Όλες τις χρησιμοποιώ –δεν μου αρέσει να ανεβαίνω 10 πατώματα με τις σκάλες- αλλά δεν έχω καμία προσωπική σχέση με το ασανσέρ. Μόνο όταν χαλάει.

* Είμαι υπερήφανος γιατί έχω παραμείνει έντιμος. Το λέω κι ας ακούγεται λίγο βαρύγδουπο. Κατάφερα να περάσω μέσα από χώρους αρκετά δύσκολους –η διαφήμιση, οι επιχειρήσεις, η δημοσιογραφία- χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να κάνω κάτι για το οποίο να ντρέπομαι, χωρίς παραχωρήσεις, πληρώνοντας υψηλό τίμημα μερικές φορές. Κατάφερα να διατηρήσω την ακεραιότητα και την παιδικότητά μου. Να μη γίνω ποτέ μεγάλος. Αυτό ναι. Νομίζω ότι είναι ένα επίτευγμα.